Svečanu besedu o knezu srpske poezije započeću opšte-usvojenim stavom da, u njegovoj poeziji, ništa nije bilo slučajno, odnosno, da je sve bilo utančano i pod konac dovedeno, da je bio pesnik visoke kulture i jakoga duha, s čvrsto izgrađenim stihom, u kojem se prostor rezonancije teksta širi i obogaćuje, sa smislom za red i proporciju, u kojem su poetski i muzički dar do te mere srasli da se obično kazivalo – da je, jednom rukom, pisao, a drugom, svirao.
