NOVA VIZIJA: Umetničke discipline

Zbornik je podeljen  u četiri tematske celine u kojima su zastupljeni radovi iz istorije umetnosti i književnosti, arhitekture, filozofije i projektnog menadžmenta u umetnosti, a na kraju je rad dr Biljane Mickov, koji se bavi bihejviorističkim prostorom institucija kulture i njihovim pisanim formama. 
Prema rečima recenzentkinje zbornika dr Hristine Mikić, svaki rad pridonosi specifičnom segmentu razumevanja kulturnih fenomena i njihovog uticaja na savremeno društvo. 
Tekstom „Metodološki problemi pisanja o savremenoj umetnosti: primer spacioanalize kao diskursa”, dr Zoran Erić analizira metodološke probleme s kojima se suočavaju pisci o savremenoj umetnosti, posebno akcentujući značaj transdisciplinarnog pristupa i širenja teorijskih okvira za analizu umetničkih pojava u praksi. Posebno osmišljen diskurs nazvan spacionaliza,  autoru služi za istraživanje i interpretaciju društvenih i umetničkih pojava.  
„Geneza odnosa putopisne književnosti i turizma: slučaj srpskog međuratnog putopisa” prof. dr Vladimira Gvozdena, predstavlja razradu autorovog  istraživanja iz knjige „Srpska putopisna kultura 1914–1940” („Službeni glasnik”, 2011). Rad je pokušaj objašnjenja nastanka raskola između književnosti kao izraza visoke kulture i turizma kao izraza masovne kulture, raspravljajući najpre o transformaciji putovanja u turizam krajem 19. stoleća. 
Ambivalentan odnos između putnika i turiste analiziran je kroz primere tekstova iz takozvanog „zlatnog doba” srpskog putopisa – razdoblja između kraja Prvog svetskog rata i početka Drugog svetskog rata. Naročito je interesantna analiza knjige-vodiča „Bedeker”, čije elemente sadrže i pojedini putopisi.
Tekst prof. dr Bojane Kovačević Petrović „Latinoameričke književne poetike” bavi se razvojem latinoameričke književnosti od ranih romana nastalih u 19. veku, do savremenih autora. Posebna pažnja posvećena je književnim poetikama Karlosa Fuentesa i  Gabrijela Garsije Markesa, čime se ukazuje na njihov doprinos u stvaranju najvećeg fenomena u istoriji svetske literature  – „buma” latinoameričke književnosti šezdesetih i sedamdesetih godina 20. veka. Nisu izostavljena ni imena književnica poput Luise Valensuele, Elene Ponijatovske, Marijane Enrikes, Samante Šveblin, i mnogih drugih, čime je ukazano na to da hispanoamerička proza ima put koji se neprekidno razvija i obogaćuje novim pristupima, stilovima i temama. 
„Odnos skulpture i zvuka – redizajn predmeta kao polazište u istraživanju zvuka” prof. dr Nikole Macure, jeste tekst koji potvrđuje premisu dr Hristine Mikić o tome da ova zbirka radova nije samo teorijska, već podstiče čitaoce da istražuju i kritički razmišljaju o kulturnim praksama kroz inovativne pristupe. Ispitujući odnos skulpture i zvuka, odnosno relacije između skulpture, kao materijalne, i zvuka kao nematerijalne forme, Macura vojne rekvizite (puške, granate, bombe i druge predmete) uklapa u zvučne objekte (instrumente). U ovom projektu, međutim, nije uključen samo autor, već i drugi pojedinci, a interakcija sa publikom ostvarena je posredstvom kratkih video-zapisa u kojima su predstavljeni neki od zvučnih objekata. 
Sličan pristup ima i Adrian Kranjčević, koji  u radu „Muzika u prostoru / prostori muzike” istražuje odnos prostora i muzike, kao i pojavu muzike u digitalnom okruženju. Analizirajući  pojavu muzike u digitalnom okruženju, Kranjčević je predstavio i projekat, odnosno digitalnu platformu „Vojvođanski kompozitori”, koji sprovodi u saradnji sa Kulturnim centrom Vojvodine „Miloš Crnjanski”, a koji se tiče arhivskog rada na proučavanju i očuvanju kulturnog doprinosa kompozitora povezanih sa Vojvodinom. 
S druge strane, tekstovi dr Valentine Čizmar „Scribere philosophicum – o prostorima filozofije i umetnosti”, kao i  prof. dr Miljane Zeković i prof. dr Dragane Konstantinović „Napisana arhitektura”, između ostalog, predstavljaju različite pristupe u pisanju filozofske knjige, odnosno novi – moderni – tekst arhitekture. Čizmar jedan poseban aspekt u radu posvećuje analizi jezika u filozofiji kao načinu komunikacije i izražavanja ideja, dok Zeković i Konstantinović pišu o važnosti arhitektonskog teksta i pisanja u arhitekturi kroz pregled četiri prakse istaknutih mislilaca i projektanata 20. i 21. veka: Le Korbizijea, Pitera Ajzenmana, Rema Kolhasa i Ranka Radovića. 
Važnost ovog zbornika predstavlja upravo združivanje različitih tematskih oblasti koje ukazuju na činjenicu da ova knjiga ne predstavlja homogenu percepciju umetnosti, već pruža novu viziju sagledavanja umetničkih disciplina.

Ljiljana Nikić