Filmska kritika: „Hladni rat” Pavela Pavlikovskog
Bilo da ste ljubitelj drame, slike, tona, filmovi Pavela Pavlikovskog imaju sve! Takav je “slučaj” i njegovo ostvarenje “Hladni rat”, koje je opčinilo publiku i žiri festivala u Kanu 2018, na premijeri.
Film posvećen i inspirisan roditeljima Pavlikovskog, opisuje “prokletu ljubav” kao nešto najuzvišenije, najdublje i najlepše na svetu. I čini to toliko ubedljivo, sugestivno, da čovek poveruje u sve što je prikazano.
Zuzana Zulu (Joana Kulig) i Viktor (Tomaž Kot) su protagonisti koje pratimo od dana kad su se sreli, do dana kad su zauvek ostali zajedno. Između besni hladni rat. Oko njih i u njima samima, između njih.
Viktor koristi priliku da tokom gostovanja poljskog KUD-a čiji je dirigent i pijanista, u Berlinu, pobegne na Zapad. Racionalan, oportun, kakav je predstavljen od početka, za razliku od emotivne, samosvojne Zulu, nastaviće karijeru u Parizu, žarko želeći da se ponovo spoji sa štićenicom koju je od audicije protežirao i ludo zavoleo, kao ženu svog života. Ona, pak, pođednako žarko želeći samo njega, ne polazi za njim, ali mu dolazi i vraća se, više puta, kao i on njoj. Sve ove faze njihove ljubavi - Poljska, Francuska, ponovo Poljska, sa epizodom i u Jugoslaviji, srž su filma, i metafizički shvaćene potrage za slobodom, mirom, srećom, “proklete ljubavi” same.
Fragmenti, istrgnuti iz ostalog dela narativa (njihovi životi mimo toga, i život svih ljudi tog vremena, podeljenog na Istok i Zapad), prekidi su i stvarnosti. Scene u kojima su njih dvoje, nestvarno su uzbudljivi. Vizuelno (crno-bela tehnika snimanja, fotografija, montaža, odlični glumci), u savršenom spoju je sa zvučnim, izuzetno važnim segmentom filma. Iako s ljubavlju u epicentru, upravo zahvaljujući monohromatskim slikama predela, gradova i jedne razrušene crkve s kupolom “oslikanom” nebom, tonovima izvornog slovenskog melosa, “Hladni rat” i te kako uspeva da prikaže svu vatru i žar socijalnog, psihološkog, političkog, humanog karaktera prikazanih ljudi i društava kroz ne samo jednu, čitavu eru i sferu, uvek pomalo zaboravljenu, omalovaženu, a tako blisku i važnu. Ne samo za generacije roditelja ili naše. Filmovi Pavela Pavlikovskog mogli bi da se izučavaju kao predanje, škola svim budućima.
Igor Burić
