Film „Jedini izlaz” u domaćim bioskopima

To se tiče prvenstveno izbora popularnih žanrova – akcionih filmova, trilera, horora, na način da oni od scenarističkih, rediteljskih, glumačkih, pa i svih drugih segmenata – kamere, fotografije, montaže, zvuka, izgledaju, možda bolje reći liče, na takozvane blokbastere iz SAD.

„Jedini izlaz“ scenariste Marka Popovića, u režiji Darka Nikolića (Stanković i sinovi, 2021), jedan je od takvih filmova. Triler. Prva karakteristika koja upada u oči je to da glavnu ulogu, Anu Kolar, igra Anđelka Prpić, glumica koja privlači pažnju publike prvenstveno zahvaljujući zastupljenosti na TV ekranima, u komediografskim i relaksirajućim sadržajima. U filmu koju ima drugačiji zahtev i težinu, ona je vrlo dobro izvela svojevrsnu glumačku transformaciju i podnela čitav niz krupnih kadrova, dramatičnih akcionih i psiholoških scena u kojima ne samo sa lica treba da se uvidi bezizlazna situacija u kojoj se našla. Njen lik, Ana, i posle šest godina od smrti muža, proživljava niz trauma vezanih za nerasvetljene okolnosti požara u kojem je stradao. Malo lokalnog „kolorita“ dodato je motivima da je požar izbio u kafiću, odnevši živote još nekolicine. U ekspoziciji filma se ređaju i scene suđenja sumnjivim likovima „noćnog života“, porodične drame običnih smrtnika, ali u prvom planu je ipak porodica Kolar, koja osim uspešne, čitaj korumpirane advokatske kancelarije, svojim basnoslovnim bogatstvom raspolaže i zahvaljujući karijeri majke – pevačice (Danica Maksimović).

Kada se dogodi ubistvo mladića koji se izdržavao hakovanjem kompjuterskih naloga i sadržaja, u čitavu priču se uvlači i policija. Dakako, još jedan od aktera dobra i zla. Inspektora Dejana Štrpca u još jednoj ubedljivoj roli Ljubomira Bandovića, istraga vodi do Ane Kolar, ali i do vlastitih porodičnih problema, koji se do kraja ispostavljaju kao osnovna ćelija patoloških i kriminalnih motiva celog filma, zasnovanog na mnogim od problema ne samo našeg, nego savremenog društva, uopšte.

I pored toga što je sve ovo u filmu „Jedini izlaz“ prikazano prilično verodostojno, uzbudljivo i više nego gledljivo, nevolje počinju već sredinom filma, kada se treba raspetljati iz Anine amnezije, kada sa poglavljem Kolar počinju da se prepliću fleševi iz njenog devojačkog porodičnog života... Kao da scenaristi nije bilo dovoljno dramatike u osnovnim zbivanjima, pa je stalno, kroz celu radnju, posezao za još više „komplikacija“ i paralelnih tokova. Iako svi ti krajevi nađu svoj početak, osećaj je ipak da tu ima mnogo viška.

Izvesno je „sumnjiv“ i taj uobičajeni motiv amnezije glavne junakinje, koji sasvim izvesno delom može da se opravda psihološki, ali je njegova dramaturška nategnutost suviše visoka, pogotovo od trenutka kada cela priča počne da se rasvetljava. Da li bi joj stvarno trebalo šest godina da poveže sve konce?

U finalnim scenama policijske jurnjave, pucnjave, čak i na tehničkom planu utisak je da i dalje gledamo jedan nedovoljno uspeo triler produkcije koja zanatski još uvek nije dorasla svojim uzorima.

Igor Burić