Četvrtog avgusta ove, 2022. godine, Novi Sad je bio mesto u kome su se bratski sakupili — da tuguju i druguju — Srbi iz Dalmacije, sa Korduna, Like, Banije, Srema, Slavonije, Baranje...; iz čitave Republike Srpske, s Papuka, iz Banata, Bačke, Šumadije; sa Kosova i Metohije, iz Crne Gore, iz Severne Makedonije; i iz Beograda, Kruševca, Kraljeva, Kragujevca, Niša, Pirota, Leskovca, Zaječara, Valjeva; iz Obrenovca, Sombora, Apatina, Čačka, Užica, Bora, Negotina; sa Zlatibora, Dinare, Kopaonika, Šar-planine, Cera i Suvobora; sa Kajmakčalana, Mišara, Topole, Takova i Orašca; s Crnog vrha, Dobrog polja, Veternika, Kumanova, Mačkovog kamena; iz Ljiga, sa Uba, iz Subotice, sa Svete Gore, iz Peći i Sremskih Karlovaca, Cetinja i Knina, Ličkih Osredaka, Ševine poljane i Male Graduse; iz Jasenovca, Jadovna, Siska, Mlake, Paga, Jastrebarskog, iz jama i logora, stratišta i gubilišta; iz zbegova i seoba, iz ovog, prošlog i svih prethodnih vekova…