Jubilej tenora Zorana Todorovića u teatru Madlenianum

Bio je to i odličan potez direkcije uglednog zemunskog pozorišta čiju posebnost nesebično bogati i podstiče mecenatska misija njegovog osnivača Madlene Cepter, koja ga usmerava i nadahnjuje već 21 godinu .

Zoran Todorović poseduje ono što zovemo harizmom, moć da osvaja publiku već izlaskom na binu bez obzira na koncepciju koncerta, što mogu samo interpretatori vrhunse klase, a ovaj šarmantni i duhoviti umetnik, „vlasnik“ najcenjenijeg muškog glasa i jeste. U fahu „liriko-spinto“ tenora, on je izgradio impozantnu karijeru, ali poput mnogih velikana nesebično pomaže mlađim kolegama, podržavajući ih u afirmaciji na međunarodnoj sceni. U toj nameri kao gošću je pozvao mladu sopranistkinju Evgeniju Jeremić, koja je odmah zablistala kao zvezda večeri, kao i Nikolu Mijailovića, baritona na vrhuncu sopstvenog muzičko-scenskog umeća i s izvrsnom reputacijom u inostranstvu. S ravnopravnim udelom u programu, troje pevača je pratio Orkestar Opere i teatra „Madlenianum" pod dirigentskim vođstvom Italijana Alberta Veronezija, samostalno se iskazujući u dva operska intermeca, jednoj uvertiri i valceru.

Gotovo u celini veristički repertoar u prvom delu (karakterističan i za do sada ostvarene role slavljenika), uveden Intermecom iz Pučinijeve „Manon Lesko“ započet je arijom slikara i revolucionara Kavaradosija iz prvog čina kompozitorove slavnije opere „Toska“, na koju se nadovezao i njegov čuveni duet s naslovnom junakinjom. Ako je tenorska partija u početku i bila zasnovana na „uvećanoj“, čak „isforsiranoj“ snazi i napregnutoj dramatičnosti, ili joj je pomalo nedostajao pravi pevački sjaj, Todorović nas je obilno darivao visokim iskustvom velikog operskog umetnika prikazanim u punoj meri već u pomenutom uverljivom ljubavnom dijalogu s mladom sopranistkinjom. Snagu ali i toplinu lepo obojenog glasa (koji pored metalnog prizvuka poseduje i somotsku mekoću), dopunjenu fino kultivisanom frazom i dinamikom, Jeremićeva je zatim prikazala i u ariji Nede iz Leonkavalovih „Pajaca“ (posle orkestarskog Intermeca iz iste opere) kom je prethodio prepoznatljivo potresni Prolog upečatljivog glumca-klovna Tonija u sugestivnom tumačenju Nikole Mijailovića.

Veliki duet Otela i Jaga iz Verdijevog „Otela“ naglašenog dramatičnog karaktera i napete atmosfere, ostvaren moćnim ekspresivnim intenzitetom  obojice pevača, krunisao je prvi segment večeri. U drugom, najpre posvećenom „lakšem“ svetu operete i popularnijem miljeu sentimentalno raspevanih italijanskih kacona, sada potpuno upevani i „opušteni“ umetnici od reda su osvajali kantabilnom, tehnički dovršenom i tečno fraziranom interpretacijom prijemčivih arija i dueta. Najpre, Zoran Todorović u raskošnoj tenorskoj numeri iz „Đudite“ Franca Lehara, potom i Evgenija Jerenić kao vedra Kneginja čardaša iz istoimenog dela Imrea Kalmana, širokog izražajnog i dinamičkog raspona i nijansi, pođednako suverena i u glumačkom i pevačkom aspektu.

Nastavak, s osećajnom kanconom „Mama“ u doživljenom emotivnom predavanju Nikole Mijailovića i Kurtisovim duetom „Non ti scosdar di me “ u kompatibilnom glasovnom i izvođačkom saglasju Jeremićeve i Todorovića, na kraju i nezaobilazni Di Kapuin „O sole mio“ u pevačkom „nadmetanju“ svih solista, zaokružili su burnim odobravanjem posetilaca praznički program. Koncepcijski nejasno prisustvo široko poznatog valcera „Na lepom plavom Dunavu“ Johana Štrausa mlađeg (možda zbog toga što je to verovatno najizvođenija kompozicija na svetu), donetog s poslovično nesigurnim hornama, i još neke nepreciznosti tokom predstavljanja  kompletnog programa u, u celini nedovoljno izbrušenom orkestru, nisu umanjili lep ukupni doživljaj i prijem jubilarnog koncerta „Zoran Todorović i prijatelji“ kojim je otvorena i tekuća sezona Orkestra i teatra „Madlenianum“.

Marija Adamov