Slike Branislava Vulekovića u Zavičajnoj zbirci Sremski Karlovci
U vremenu koje nemilosrdno prekraja tokove životnih putanja i stremljenja, kada se trajanje meri opstankom u sadašnjem trenutku, neopravdanom od zaborava, zaboravljamo važnu činjenicu koja glasi: Zaborav je zaloga budućnosti, i pamćenje i zaborav nisu suprotnosti, oni zajedno čine celinu. Odnos suprotnosti koje čine život opominju nas da je često nemoguće odvojiti najvažnije, ili kako se to popularno često izgovara – sastaviti listu prioriteta.
Primat je nezahvalna odrednica koja neminovno izguruje sve ostalo kao manje važno. Pojedini umetnički opusi nakon smrti slikara raspu se u prostorima surove današnjice, bez obzira na nesumnjiv kvalitet koji poseduju.
Ipak, danas imamo muzeje čija uloga prevazilazi osnovni domen sakupljanja/čuvanja i prelazi u složene procese društvenih i istorijskih konotacija unutar kojih živi kreacija – umetničko delo .Kako produžiti život umetničkom delu u vremenu ispred nas? Koja umetnička dela će na najbolji način reprezentovati stvaralačku ličnost slikara za buduće naraštaje? Samo su neka od pitanja sa kojima se savremeni darodavci stalno susreću.
Svoje zasluženo mesto u Zavičajnoj zbirci Sremski Karlovci - Muzej Grada Novog Sada pronašla su umetnička dela Branislava Vulekovića (1936 – 1997), slikara koji je živeo u ovom znamenitom mestu sa svojom porodicom od 1959. do 1984. Vuleković je predavao Likovno vaspitanje u Karlovačkoj gimnaziji i u Učiteljskoj školi u Sremskim Karlovcima. U vremenu profesionalnih i privatno-porodičnih početaka, Branislav Vuleković otvoriće stranice svoje slikarske biografije upravou Sremskim Karlovcima gde je prvi put samostalno izlagao 1962. Brojna su njegova platna na kojima prepoznajemo skrivena mesta sremskokarlovačkih sokaka ali i čuvene zgrade, trgove i uglove. Zahvaljujući negovanju tradicije u porodičnim okvirima, ali i pažljivom odnosu njegovog sina i darodavca Petra Vulekovića prema njegovom slikarskom radu, pojavila se inicijativa za darovanjem slika, akvarela i crteža Branislava Vulekovića Zavičajnoj zbirci.
Dopunjujući osmišljene legate u kojima su lični predmeti i slikarski espapi sa štafelajima kao stožernim simboličkim vertikalama stvaraoca, uz ovaj odabir slika, akvarela i crteža nalaze se Vulekovićeve slikarske četke, drvena kutija za boje i pribor, i naravno, poljski štafelaj, koji je toliko puta sa njim hodio po pejzažnim tačkama koje su u najmarkantnijoj meri obeležile njegov slikarski put. Nije slučajno, uz ove predmete postavljen autoportret ispred koga su skicuozno naznačene slike/ramovi i tipična slikarska mrtva priroda iz ateljea. Ovaj zavatreni autoportret na kome se crvenilo slikarevog lica jedino nadvisuje nad radom koji je toku, predstavlja kolorističku tenziju slikarske dinamične misli koja nikad ne miruje.
Kuća Matića, Patrijaršijski dvor u Sremskim Karlovcima, Jorganyijska ulica ili dunavske obale. Samo su neke od likovnih tački duha mesta (genius loci) u čijem okrilju se nastali portreti supruge, majke, sina ali i tadašnjeg predsednika sremskokarlovačke skupštine opštine. Zato, karakter ovog legata posmatramo isključivo u kontekstu Sremskih Karlovaca (ali i kruga intimne porodice) i kao da je svako drugo određenje neprecizno.
Posebnu vezanost za ovo mesto, svakako, nije potrebno dodatno pojašnjavati. Ta vezanost je smeštena u bogatstvu nasleđa, koje će sa ovim legatom upotpuniti riznicu sremskokarlovačke, pre svega, slikarske povesnice. Sasvim prirodno, dela Vulekovića vraćaju se svome domu i u Zavičajnoj zbirci Sremski Karlovci će konačno biti u potrazi za onom vrstom mira koji će nas obavezivati da nastavimo da baštinimo slikarsko delo ovog slikara oslobođene svetlosti.
Mr Danilo Vuksanović