Izložba slika Branislava Vulekovića (1936–1977) u Galeriji SULUV-a

Odabir radova, koji se nalaze u porodičnom vlasništvu, načinio je istoričar umetnosti Miloš Arsić. Povod za osvrt ka štafelajnoj slici pronalazimo u podsećanju na slikarski fenomen Branislava Vulekovića. Od samog početka okrenut prirodi, Vuleković je, naime, uspeo da iznađe formulu za sopstveni slikarski rad kome je ostao privržen tokom celokupnog kreativnog ciklusa. U pregradama pomenutih slikarskih umeća na našim prostorima, njegovo delo zauzima posebno mesto. Slikar prostora/pejzaža i naseljenih mesta u njima, slikama u ulju i akvarelima, ostvario je plodan opus, razasut svuda oko nas, koji nam i danas svojom upečatljivim prisustvom naznačava visoka slikarska dostignuća.

Likovni poslenik Branislav Vuleković ostao je prepoznatljiv po doslednom likovno/slikarskom postupku koga su tumači njegovog dela smeštali u „predstavnika jednog ekspresionističkog smera u kome je upadljiva robustna faktura koja prikazuje stvari bez uvijanja i finesa“, kako je među prvima zabeležio Pavle Vasić 1975. godine: „Vulekovićeva doslednost ogleda sa u negovanju stilski jasno definisanog izraza, od čije suštine nije nikada bitnije odstupio, uprkos isključivim trendovima apstrakcije i njegovog radikalnog derivata oličenog u estetici enformela”.

Još od vremena kada je diplomirao 1960. godine, u klasi profesora Nedeljka Gvozdenovića na beogradskoj Akademiji likovnih umetnosti, Vuleković biva zapažen, navodi Vasić, „kao slikar osobene intimističke provenijencije, gde se ukraštaju moćni koloristički odnosi poput konjovićevskih, ali i oni stišanog gesta kao i likovno određenije robustne fakture, čije izvorište nalazimo u slikarskoj zaostavštini Milana Kerca”. Sposobnost slikanja u pejzažu Branislava Vulekovića, dakle, nije bio konkretan i striktno određen podsticaj koji je imao težnju ka pukom beleženju prirodnih zakonitosti. Plan njegove slike, zapravo, biva oličen u stalnom nastojanju za stvaranjem materijalizovanog subjektivnog sveta proizašlog iz težnje da se iznađe podudarnost forme i sadržaja.

Zapravo, strast Branislava Vulekovića je svetlost, koja ga distancira od tretiranog motiva i koja ga uvodi u samostalan umetnički kvalitet. Odsustvo dvodimenzionalnog utiska posmatranog prostora u klasičnom smislu, kao i  poželjni nedostatak deskriptivnog detalja, odvodi njegovu sliku ka viziji doživljenog predela – čistoj kreaciji.

Na njegovim slikama su vedute Sremskih Karlovaca, Sremske Kamenice, ali i ulice i zvonici Sentandreje i Novog Sada. Na akvarelima Branislava Vulekovića nalaze se i predeli Fruške gore, Ečke, Sente, Telečke, Crmnice ili Počitelja, objedinjeni u dinamičnim likovnim tumačenjima atmosfere u različitim geografskim podnebljima. Slikajući postupkom En plein air, nastale su mnoge slike u otvorenom pejzažu u kome je radno boravio samostalno, kao i na brojnim likovnim kolonijama. U obilju kreativne posvećenosti Branislava Vulekovića, posmatrajući, možemo dosegnuti osobeni ključ svetlosti, koji nas sa njegovih slika netremice obasjava.

Izložba je otvorena do 12. juna.

Danilo Vuksanović