IZLOŽBA SAVE IPIĆA U ZBIRCI STRANE UMETNOSTI Zaboravljeni likovni hroničar našeg grada

Na izložbi je prikazano 70 slika i crteža iz ovih fondova koji čine jedinstvenu likovnu hroniku Novog Sada. Postavka će biti otvorena do 7. aprila i moguće je pogledati je svakog dana, osim ponedeljkom, od 10 do 18 časova.

Ovaj umetnik pripada, kako kaže za „Dnevnik” autorka izložbe Ljiljana Lazić, generaciji „zaboravljenih” likovnih umetnika, ali je veoma važan za naš grad s obzirom na to da je za njega tematski vezan, a njegova zaostavština od nekoliko stotina slika i vajarskih dela svedoči o činjenici da on zauzima posebno poglavlje u istoriji likovne umetnosti Novog Sada.

Kao mladić bio je šegrt u fotografskom ateljeu u Beču, ali je to ubrzo prekinuo Veliki rat. Nakon njegovog završetka, 1919. godine upisuje Umetničku školu u Beogradu, ali već dogodine odlazi ponovo u Beč, u privatnu školu slikara Freliha. Dve godine kasnije školovanje je nastavio u Krakovu, na Likovnoj akademiji, a po povratku u Novi Sad priključio se Udruženju likovnih umetnika Srbije. Učestovao je na šestoj Jugoslovenskoj izložbi u rodnom gradu, a sve do 1939. godine održao je pet samostalnih i učestvovao na sedam kolektivnih izložbi jugoslovenskih i vojvođanskih umetnika u Novom Sadu, Beogradu i Somboru.

– Nije se mnogo micao iz Novog Sada, i uprkos tome što je imao priliku za to, budući da se školovao u Beogradu, Beču, a potom u Krakovu. Međutim, najverovatnije je bio slabijeg imovnog stanja, što ga je zadržalo u zavičaju – kaže Lazićeva.

Tokom svog stvaralačkog perioda, koji trajao između 1920.  i 1960. godine, naslikao je brojne pejzaže, mrtve prirode, portrete, a najveći broj sačuvanih dela su pejzaži tadašnje novosadske periferije, Almaškog kraja i Podbare, gde je rođen i gde je proveo svoj vek. Posebno mesto u okviru izložbe zauzimaju njegovi autoportreti. 

– Oni govore o njegovoj introvertnoj i tihoj ličnosti, umetniku koji je bio okrenut sebi i koji je neupadljivo učestvovao u razvoju likovnog života u Vojvodini pre Drugog svetskog rata i u njegovoj posleratnoj obnovi pedesetih godina prošlog veka – kaže naša sagovornica, dodajući da njegovo stvaralaštvo odlikuje mešavina stilova, jer nije primao tuđe uticaje, nego je slikao na svoj način. – Zbog toga je bio problematičan kritičarima. U njegovom radu prisutni su recidivi secesije, postimpresionizma i realizma. Nakon rata nije se priklonio socrealizmu.

U posleratnim godinama dodeljena mu je nagrada Glavnog izvršnog odbora APV za doprinos slikarstvu i zavičajnoj kulturi, a bavio se i padagoškim radom. Preminuo je u Novom Sadu 1958. godine i sahranjen je na Almaškom groblju.

Najveći deo Ipićeve umetničke zaostavštine danas se nalazi u u Muzeju grada Novog Sada i Galeriji Matice srpske, te nekoliko privatnih kolekcija.

A. Mandić