“Zarobljeno vreme“ - prilozi za istoriju JU - rokenrola
Činjenica da svaki film predstavlja neku vrstu vremenske kapsule, u dugometražnom dokumentarcu “Zarobljeno vreme” (105 minuta; produkcija; “Arbos”, Novi Sad), ne samo da se potvrđuje nazivom, već je i organski ugrađena u njegov sadržaj – višestruko zanimljivu, pažnje vrednu, inspirativnu profesionalanu i životnu retrospektivu jednog od najautoritativnijih i najpoznatijih poznavalaca rokenrola uopšte, i naravno, onog SFR Jugoslavije.
Reč je o filmskoj biografija Petra Pece Popovića, rok novinara, publiciste i promotera jugoslovenskog rokenrola i pop muzike u njihovim slavnim, a danas i te kako uzornim vremenima.
Da ne bude zabune, ovaj roud muvi – film na putu, bavi se ličnom faktografijom, odnosno vrsta je „autobiografije o drugima“, iz ugla jednog, ne samo talentovanog posmatrača, već i jednog od tvoraca neverovatnog, neponoviljivog, velikog mozaika popularne kulture socijalističke Jugoslavije, koju je bilo nemoguće doživeti i proživeti izvan polja emotivno visokog naboja, kako onda, tako i sada. Rekli bismo, iz sličnih, ali posve različitih razloga. Utisak je to sa nedavne novosadske premijere (Euro - In festival, Kulturni centar Novog Sada) ovog, prvenstveno generacijskog, ali i ostvarenja univerzalnog značenja, koliko jasnih, toliko i implicitnih poruka, na kojem je tokom tri godine radio scenarista i reditelj Milan Nikodijević.
U “Zarobljenom vremenu” putujemo sa Popovićem širom bivše SFRJ, zajedno sa njim učestvujemo u potrazi za ostacima prošlosti u prijateljima, kolegama i muzičarima, predelima i gradovima. Od Beograda, preko Sarajeva, Herceg Novog, Zagreba, Skoplja... Ono što putnik pronalazi katkad su lepe, katkad tužno-gorke uspomene, kao i krhotine nekih pređašnjih života i prostora, još u vremenu neizgubljenih. Smenjuju se susreti sa nekima od najvažnijih aktera nekadašnje muzičke scene (u filmu je njih četrdesetak) kao i sećanja na one kojih više nema.
A muzika svih njih je vanvremena. Podseća nas, između ostalog, na to Popović, uprkos, ali i podstaknut svime što im se, što nam se i što mu se desilo. Peca Popović kao diskretni, ali glavni protagonista filma i utemeljenog životnog optimizma, te Nikodijević kao osetljivi “sinhronizator” prostora i vremena, slike i zvuka, sa nepropustljivim filterom za eventualne preterane napade nostalgične melanholije, pričaju svoju ali i priču o nečemu vrednom trajnog sećanja.
Kako Popović u filmu kaže, imao je sreću da je rano shvatio čime žarko želi da se bavi. A bilo je to u prvi mah i protiv roditeljske želje, i skoro nezamislivo u ondašnjim kulturološkim i medijskim uslovima. Svoju “poslovnu” filozofiju Peca Popović sažima u konstataciju da je nekima bog dao talenat za muziku i scenu, a njemu dar da taj talenat prepozna i podrži. I što je nekada bilo važno, i danas bi trebalo da ima težinu, tim pre što je u svetu o kome govori uvek bio lično prisutan.
“Zarobljeno vreme”, kao uspeli omaž posebnom medijskom posleniku, ali i jednom vremenu i jednoj zemlji koje više nema, valja gledati i kao prilog za istoriju jugoslovenskog rokenrola. Izazov njene pune, detaljne verzije u formi dokumentarnog filma stoji pred svima, koji su spremni za taj, po svemu sudeći, izuzetno zahtevan poduhvat. Film Milana Nikodijevića trasira put kojim bi se moglo ići.
V. Crnjanski
