Vojvođanski simfoničari otvorili sezonu: Čar programskog rariteta
NOVI SAD: S velikim zanimanjem smo očekivali prvi koncert Vojvođanskog simfonijskog orkestra u novoj sezoni, posebno što je pred ansamblom prvi put stajao, burno pozdravljen, šef dirigent Opere Srpskog narodnog pozorišta Đanluka Marčano, poznat i kao simfonijski dirigent koji muzicira sa svetski poznatim solistima i sastavima.
Čar programskog rariteta donela je najpre, svojom nekom drugačijom, opijajućom zvučnošću, Svita iz baleta „Zelenaševa smrt“ tayikistanskog kompozitora Toliba Šahidija (1946), učenika Arama Hačaturjana, koja je svojim, i pored kontrasta, preovlađujućim lirskim raspoloženjima i maštovitom orkestracijom neobično izabranih instrumentalnih boja i tembrovskih kombinacija, pa i orijentalnim „mirisima“ činila pandan čuvenoj simfonijskoj sviti „Šeherezada“ Nikolaja Rimskog Korsakova, izvedenoj u drugom delu večeri. Interpretacija četiri kratka stava Šahidijeve zanimljive kompozicije izraženih tematskih suprotnosti, nanizanih bez pauze, s puno odsjaja boja i svetlosti, ali i muka tišine, zahteva niz specijalnih veština od svakog orkestarskog muzičara ponaosob, a svi oni su pokazali da vladaju svakom od njih.
Najviše očekivan i frenetično pozdravljen i krunisan s dva prekrasna umetnikova „bisa“, bio je nastup belgijskog violiniste mlađe generacije i respektabilne međunarodne karijere, Lorenca Gata, kao soliste u Prvom koncertu za violinu i orkestar u De-duru Sergeja Prokofjeva, delu 26-godišnjeg autora iz 1917, pisanom u neoklasičnom stilu, ali i s obiljem lirskih elemenata romantičarskog karaktera, uočljivih posebno u okvirnim stavovima. Ovo još mladalačko kompozitorovo delo, retko prisutno na koncertnom podijumu izvedeno je upravo perfekcionistički i potpuno kontrolisano, ali i uzdržano u izrazu. Nedostatak ipak, jače „vatre“, nadoknađen je u središnjem, kapricioznom Skercu u kojem smo čuli i efektniji kontrast. Novo vreme donosi i nove ukuse. Tako, po našem, možda tradicionalnijem, uprkos besprekornoj intonaciji i tehnici, lakoći sviranja i virtuoznosti, oplemenjenoj finoćom i vibrantnošću tona majstorskog Stradivarijevog instrumenta „Joachim“ iz 1698. godine, ostao je utisak o distanciranosti, ili o slušanju muzike kroz prozirno staklo.
Ovacijama je potom ispraćena i Korsakovljeva egzotična, ali i ruskim štimungom obojena muzička priča „Šeherezada“, jedna od najpopularnijih programskih simfonijskih kompozicija, inspirisana pričama iz „1001 noći“, pa prema tome ispunjena i istočnjačkim prizvucima. Dirigent Đanluka Marčano je majstorski vodio Vojvoćanski simfonijski orkestar kroz sve stavove tog remek-dela punog sugestija i slikovitosti, a rezultat je bilo izvođenje snažne vitalnosti, „mediteranskog“ temperamenta i raskošne zvučne lepote, kako u duboko proživljenoj impresivnoj celini, tako i u pojedinim solističkim nastupima. Nadasve je zračila pozitivna energija koja struji obostrano između vođe, koji je sigurnošću gesta, strastvenošću i energičnošću, kao i izvrsnim poznavanjem partiture očigledno pridobio ansambl s jedne, i ponesenog lepotom muzike i autoritetom dirigenta, koncentrisanog i preciznog orkestra, predvođenog izvanredno podsticajnim i muzikalnim koncertmajstorom Florijanom Balažem, druge strane.
Marija Adamov
