Premijera “Pepeljuge” u SNP-u: I Đenka sluša Rosinija
NOVI SAD: Na isti način kao što je libretista Fereti, po želji kompozitora, siže “Pepeljuge” izmestio iz nestvarne fantastike Peroove bajke, smeštajući ga u realistički milje buržoasko-plemićke Italije devetnaestog veka, tako je i premijera popularne Rosinijeve opere “Pepeljuga” na sceni Srpskog narodnog pozorišta smelom i maštovitom dramaturškom intervencijom reditelja Marka Pučija Katene daleko odmaknuta od tradicionalne operske režije.
Zahvaljujući tome, publika na premijeri “Pepeljuge”, kojom je na novosadskoj sceni obeležena stopedeseta godišnjica od Rosinijeve smrti imala je prilike da vidi neobičnu, nekonvencionalnu, ali pritom vrlo zanimljivu opersku predstavu.
Po zamisli reditelja Katene, slavna Rosinijeva “Pepeljuga” kao ipak donekle netipična opera bufo, na svojoj novosadskoj postavci dobila je novu vizuelnu dimenziju, kroz svojevrsnu posvetu filmu “Maratonci trče počasni krug”, kao idejni kontrapunkt sarkastičnom pesimizmu Šijanovog kultnog filmskog ostvarenja. Predstava tako počinje projekcijom scena iz “Maratonaca” koje, tokom izvođenja uvertire, posmatra poznati lik, kinematograf amater Đenka, koji potom poželi da kamerom snimi opersku priču Rosinijeve “Pepeljuge”, da bi se ona, za razliku od mračne završnice filma, sada završila pobedom dobra. Tako je radnja opere prebačena u 1934. godinu, kada se događaju i zbivanja iz “Maratonaca”, a ovo vremensko određenje i paralela sa vizuelnim ambijentom filma naglašeni su adekvatnim kostimografskim rešenjima i karakterizacijom i odećom operskih aktera, koji potpuno odgovaraju likovima iz filma. Pritom pomenuti Đenka (ili njegov operski dvojnik) nikako ne odustaje od namere da ekranizuje “Pepeljugu”, tako da se on stalno sa kamerom prošiva po sceni, a njegovi snimci zbivanja na sceni odmah se krupno projektuju na velikom platnu, umnožavajući i produbljujući vizuelne planove predstave.
Ovakva, ekstravagantnim modernističnim oneobičavanjem koncipirana i vođena scenska događanja, koja su soliste povremeno stavljala pred složene izvođačke zadatke, bila su uspešno usklađena sa brioznim tokom melodijski bujnog muzičkog tkiva opere, u kojima su se u brzom sledu smenjivali obrti karakteristične komedije zabune. Od početnog pojavljivanja prinčevog izaslanika Alidora koji preobučen u prosjaka iskušava potencijalne kandidatkinje za ženidbu, preko komičnih nastojanja Don Manjifika i njegovih ćerki Klorinde i Tizbe da privuku pažnju tobožnjeg princa, a zapravo sobara Dandinija, do susreta i zaljubljivanja treće, odbačene ćerke Pepeljuge i princa Don Ramira, koji nakon mnogih peripetija dovodi do srećnog ishoda, gledaoci su imali prilike da prate dinamičnu i poletno razvijenu opersku predstavu, u kojoj su pođednako plenile pažnju i čudesna lepota mediteranski raspevane Rosinijeve muzike, kao i upečatljivo donete uloge vodećih aktera predstave.
Mecosopranistkinja Jelena Končar, koja je nastupila u naslovnoj ulozi Pepeljuge, pružila je impresivnu pevačku kreaciju uz nadahnuto izvođenje zahtevnih koloraturnih bravura, ostvarivši i uverljivu glumačku transformaciju od sirote, zanemarene devojke do prinčeve izabranice srca, koja ipak ostaje dobra i plemenita, opraštajući svojim mučiteljima. Vrlo uspešne, scenski i muzički zaokružene uloge ostvarili su i gostujući solisti, Vladimir Andrić, kao dovitljivi i zavodljivi prinčev dvojnik Dandini i Saša Čano kao groteskni, pohlepni i naivni Don Manjifiko, a rolu zaljubljenog Don Ramira, princa Salerna uverljivo i proživljeno je doneo Saša Štulić, bojeći je nežnom liričnošću i toplinom. Velike doprinose celovitosti dramskog i muzičkog doživljaja pružili su i solistkinje Marija Mitić Vasić i Verica Pejić, s neophodnom dozom komičnog preterivanja tumačeći likove Pepeljuginih zlih sestara Klorinde i Tizbe, kao i Goran Krneta u ulozi mudrog prinčevog tutora Alodora. Solisti i horisti ostvarili su plodotvornu saradnju sa solidno pripremljenim orkestrom, pod minucioznim i sugestivnim dirigentskim vođstvom maestra Đanluke Marčana, a kao rezultat njihovih zajedničkih izvođačkih nastojanja ostvarena je uspela, pitka i komunikativna predstava, koja je lepim utiskom označila početak nove operske sezone.
Horski ansambl pripremila je dirigentkinja Vesna Kesić Krsmanović, scenografiju je osmislio Vladimir Savić, kostimograf je Senka Ranosavljević, a treba pomenuti i Istu Stepanov, koja je kreirala scenski pokret i dizajnera svetla Marka Radanovića, koji su dali značajne doprinose uspehu predstave.
B. Hložan
