Savi Damjanovu nagrada Todor Manojlović

Poput Manojlovića u svoje vreme, kako je istaknuto, Damjanov pođednako oštro i smelo ukazuje u polemikama, esejima, kritikama i u tekstovima teorijsko-manifestnog karaktera, na polifonijsku suštinu srpske književnosti, na argumentovane činjenice da nije “kaskala” (niti “kaska”) za evropskim tokovima, te da su pritom i mnoga dela minule baštine postala “otkrovenja” avangarde, neoavangarde i postmodernizma.

Damjanov (Novi Sad, 1956) jedan je od najznačajnijih savremenih srpskih autora koji je moderan umetnički senzibilitet i težnju za prevrednovanjem i reinterpretacijom srpske književne tradicije jednako pokazivao, kako u stvaralačkom proznom, tako i u naučno-esejističkom opusu, istaknuto je u obrazloženju.

Već od samih početaka stvaralačkog aktivizma Damjanov se istakao kao jedan od najsmelijih eksperimentalnih “projekata” mlade srpske proze.

Od tada, sa pojavom “Istraživanja savršenstva”, pa sve do danas, ovaj autor jeste neizostavan deo teorijskih proučavanja na poljima inovacija u formi, problemu njene semantizacije i funkcionisanju interaktivnih hipertekstualnih strategija unutar tekstualnog diskurza, kao i na poljima jezičkog eksperimenta i postmodernih strategija; autor čije nas delo kao formalni i značenjski lavirint, iznova vraća sopstvenim književnoistorijskim vrednostima i predstavlja se kao primer one suštinske „polifoničnosti“ književnog dela (njegov kreativni angažman rezultirao je zavidnim proznim ostvarenjima među kojima su i: Kolači, Obmane, Nonsensi, Pričke, Povesti različne (...), Glosolalija, Remek-delca, Istorija kao apokrif, Porno-liturgija Arhiepiskopa Save, Itika Jeropolitka Vuk, navodi žiri.

Damjanov u svojim esejima iznova problematizuje i pitanje odnosa centra i margine, proširivanje recepcijskih horizonata književnog dela, naročito u sinkretičnoj multimedijalnoj kulturi kakva je kultura s kraja 20. i početka 21. veka.

Sistem srpske književnosti posmatra kao polifonijski u jednoj široj, dijahronoj perspektivi, afirmišući se kao “modernizator književnosti putem tradicije”, istaknuto je u obrazloženju.

Damjanov je dobitnik i Brankove, nagrada “Zaharije Orfelin”, SIZ-a kulture Vojvodine za originalni domet u književnoj istoriografiji, Društva književnika Vojvodine za najbolju proznu knjigu godine, te “Laza Kostić”, “Gospođin vir” i “Sreten Marić”.

Uz književnoistorijske i književnokritičke radove objavio je i niz romana, antologija, studija, zbirki proze kao i eseja i kritika.

Damjanov je 26. laureat nagrade koji je osnovala Gradska biblioteka “Žarko Zrenjanin” iz Zrenjanina 1991. u cilju prikupljanja književne zaostavštine, proučavanja, objavljivanja, popularisanja dela i čuvanja imena Todora Manojlovića (1883-1968), pesnika, dramskog pisca, esejiste, književnog i likovnog kritičara i prevodioca, koji je ostavio za sobom značajnu, ali nedovoljno istraženu zaostavštinu.

N. P.