IZ ARHIVA GRADA Novosađani igrali tenis u Dunavskom parku još davne 1922. godine

Dve godine kasnije, prema dokumentima koji se čuvaju u Arhivu grada, osnovan je „Lawn“ tenis klub koji je svake sezone organizovao susrete sa klubovima iz Subotice, Palića, Vrbasa, Zrenjanina, ali i iz Beograda.

Prema rečima Direktora Istorijskog arhiva grada Petra Đurđeva postojali su takozvani beli i crveni tereni. Beli su se nalazi kod Katoličkog groblja i bili su prekriveni utabanom glinom, zbog čega su bili tvrđi i ne preterano pogodni za igru, dok su crveni, odnosno oni prekriveni šljakom, bili kod Dunavskog parka.

– Do Drugog svetskog rata tenis su uglavnom igrali imućniji i to na privatnim terenima, a nakon oslobođenja i ostatak stanovništva dobilo je priliku da se oproba u tom sportu – kaže Đurđev, dodajući da je u spisima je zabeleženo da je 1930. godine rešenjem Saveta odbijena molba „Lanjn“ tenis kluba za postavljanje dva do tri terena na Dunavskom šetalištu.  – Na tada modernom Đačkom igralištu 1936. godine izgrađen je tenski teren za omladinu novosadske Gimnazije. Novi Sad je 1949. godine dobio parketni teniski teren u paviljonu 1 na Sajmištu, na kojem su održavani treninzi i turniri tokom zime, na kojima su učestvovali najbolji teniseri Vojvodine. Te godine je održano i najveće tenisko takmičenje uz učešće 150 igrača iz cele zemlje.

Kako pojašnjava Đurđev, još jedan teren je podignut 1952. godine kraj današnjeg Muzeja Vojvodine. Reč je pre o stadionu koji je mogao da primi 3.000 gledalaca. Godinu dana kasnije održan je Dejvis kup susret između Jugoslavije i Švajcarske. Stadion je nažalost rušen i na njegovom mestu je, po novom urbanističkom projektu, izgrađen Muzej revolucije. Najveći novosadski kompleks, sa čak 11 terena, otvoren je 1988. godine na prostoru SPC „Vojvodina“ (Spens), ali oni su uklonjeni pošto je pre nekoliko godina na tom mestu izgrađen Tržni centar „Promenada“.

U Novosadskom atletskom klubu (NAK) 1928. godine osnova je teniska sekcija. U Arhivu grada čuva se dokument u kom je zabeleženo da je postojalo rešenje Saveta po kome izlazi u susret NAK- u za igradnju dva terena. Većina igrača NAK- a nastupila je u reprezentaciji Vojvodine koja je 1933. godine pobedila Bugarsku sa rezltatom 6:3, reprezentaciju Bukurešta 1934. godine sa 6:4, a 1938. godine igrala je nerešeno sa Segedinom.

Kada je reč o klubovima, najstariji je „Vojvodina“ koji je osnovan 1928. godine, potom su postojali „Grafičar“ (1951. godina), „Novi Sad“ (1971. godina), „As“ (1991. godina), „Indeks“ (1996. godina)... Prvi reprezentativac Jugoslavije na olimpijskim igrama u Parizu 1924. godine bio je Đorđe Dunđerski, koji je učestvovao i na Dejvis kupu 1927. godine, u susretu sa Indijom. Naravno, ne može se govoriti o novosadskom tenisu a da se ne spomene Monika Seleš. Ona je svoju karijeru započela u Teniskom klubu „Vojvodina“. Osvojila je devet grend slem turnira i najmlađa je teniserka koja je osvojila Rolan Garos.

Zanimljiv je podatak prema kom je 1953. godine u Novom Sadu počela proizvodnja teniskih reketa, kako bi se ublažila njihova nestašica, i to u radionici Teodora Toše Mogina. Nakon njegovog odlaska iz Novog Sada proizvodnja je nastavljena u okviru Teniskog saveza Vojvodine i trajala je tri godine, a nakon toga je radionica predata preduzeću „Alfa“, koje je prestalo da se bavi tim poslom. Zbog toga je Teniski savez morao da nabavlja rekvizite iz inostranstva.

S. Kovač