Promocija monografije „Pamtite me po pjesmama mojim“

Unutar korica pozamašne knjige od čak 600 stranica, dugogodišnji muzički urednik Radio Novog Sada sabrao je više od 300 Duškovih poetskih naslova koje je neko nekada više ili manje uspešno obojio akordima, uz detaljne podatke o diskografskim izdanjima na kojima su snimljeni, popis kompozitora i izvođača, omote svih ploča, izbor fotografija i, kao poseban raritet, do sada nepoznate posvete koje su muzičari rukom ispisivali autoru.

Po formi je to ozbiljno enciklopedijsko delo, ali po sadržaju je emocijama oblikovani spomenik zasigurno najvećem pop pesniku ovih prostora u ’70-im i ’80-tim godinama minulog stoleća, piše portal buka.ba u osvrtu na monografiju.

Kada je početkom sedamdesetih počeo da sarađuje s muzičarima, Duško je već bio poznati i nagrađivani pesnik. Pod njegovim skutom stasala je talentovana ekipa mladih bosanskohercegovačkih pesnika, koje je nazvao sudbonosnim dečacima: Stevan Tontić, Ranko Risojević, Abdulah Sidran, Avdo Mujkić, Rajko Petrov Nogo... A kada su dečaci sazreli, okrenuo se novim klincima – muzičarima. Saradnja sa njima, nema sumnje, donela mu je slavu i popularnost, koju, siguran sam, na taj način nije priželjkivao, navodi Bogica Mijatović, podsećajući na to da je ime Duška Trifunovića postalo poznato i van poetskih krugova zahvaljujući Bijelom dugmetu, Jadranki Stojaković, “Indeksima”, Nedi Ukraden, “Teškoj industriji”, Zdravku Čoliću, Seadu Memiću Vajti...

Iako sam nije naročito voleo pop muziku (“muzika ima svoj ritam, koji remeti moj ritam”), Duško Trifunović je, kako navodi autor monografije, sa muzičarima sarađivao jer je uvek bio spreman da pomogne, naročito mladima. “Naprosto, nije mogao nikoga da odbije, tako da su njegove tekstove dobijali i neki muzičari koji ga svojim kvalitetima nisu zaslužili kao saradnika”, otkriva Bogica Mijatović, napominjući da se tek delimično slaže sa ocenom koju je Duško naveo u uvodnom slovu za jednu zbirku svojih pevanih stihova:

„Ovo nisu pesme visokog literarnog sjaja“. Jer, pojašnjava Mijatović, veliki broj pesama iz Trifunovićevog “muzičkog opusa”, poput sad već legendarnih Tajna veza, Pristao sam biću sve što hoće i Šta bi dao da si na mom mjestu, ali i nekada veoma pevanih Čisti zrak, Golubica i Ne očekuj da te itko razumije, bez svake sumnje bi se našlo u antologiji njegovih najboljih pesničkih ostvarenja, koju bi priredili najstrožiji književni kritičari.

Često sam s Duškom pričao o njegovoj primenjenoj poeziji, a kada sam ga upitao da li zna koliko je njegovih pesama završilo na pločama ili fonotekama jugoslovenskih radio stanica, odgovorio je odrečno. Obećao sam mu da ću pokušati da im uđem u trag. Za njegova života prikupio sam oko 150 snimaka, a u proteklih desetak godina pronašao sam još toliko.

Na Duškovu poeziju muziku su pisali poznati jugoslovenski kompozitori: Arsen Dedić, Nikica Kalođera, Đorđe Novković, Goran Bregović, Kornelije Kovač, Zoran Simjanović, Kemal Monteno… a njihove kompozicije na Duškove tekstove snimila su ravno 194 različita izvođača.

Inače, Bogica Mijatović se postarao i za one čitaoce koji vole kuriozitete, pa je tako završno poglavlje posvetio crticama koje, recimo, otkrivaju da je Bijelo dugme, iako se uspesi Bregovića i društva često vezuju za ime Duška Trifunovića, snimilo svega šest njegovih pesama, dok “Teška industrija” na svom “kontu” ima čak 31; da je prvu Duškovu pesmu na LP ploči, Pozdrav baki, snimila – troipogodišnja Arijana, kao i da najčešće snimana njegova pesma nije “Tajna veza” već - “Ti si mi bila naj, naj, naj” sa čak devet studijskih verzija.

Ove pjesme su ispunile svoju misiju – bile su hitovi, sad mogu mirnije. Sad one liče na mene, koji sam jedno vrijeme pristajao da budem igračka, reči su Duška Trifunovića kojima počinje monografija, ali koje su i njen svojevrstan lajtmotiv.

M. Stajić