Aleksandra Angelov kao Italijanka u Alžiru
Na Velikoj sceni beogradskog Narodnog pozorišta u sredu će mecosporan Aleksandra Angelov tumačiti mladu Izabelu u prvom Rosinijevom remek-delo na polju opere bufo.
Komična opera „Italijanka u Alžiru” u režiji Ursule Horner premijerno obnavlja Ana Grigorović, pod dirigentskom palicom Vesne Šouc. U ovoj postavci alžirskog bega Mustafu tumačiće gost Nebojša Babić, njegovu ženu Elviru sopran Ivanka Raković Krstonošić, robinju Zulmu Tatjana Mitić, a mladog Italijana – roba Lindora gost Roberto Jakini; Pavle Žarkov nastupiće kao Hali I, a Miroslav Markovski kao Tadeo.
Premijera ove opere bila je 13. juna 2007 godine, u koprodukciji sa Udruženjem Muzikteatar za Centralnu i Istočnu Evropu iz Beča i Makedonskom Operom i Baletom iz Skoplja, a prvi put na sceni nacionalnog teatra izvedena je 21. juna 1976. godine, u režiji Borislava Popovića , s dirigentom maestrom Borislavom Pašćanom.
Libreto za „Italijanku u Alžiru“ napisao je Anđelo Anjeli, a bazirao ga je navodno na priči o najmilijoj robinji sultana Selima II Rokselani.
Rosinijevo delo, posle premijere u venecijanskom Teatru San Benedeto 22. maja 1813. godine, ubrzo je postalo opera u dva čina popularna širom Italije. To je i prvo Rosinijevo ostvarenje koje je postavljeno u Nemačkoj i Francuskoj. Ovaj muzički velikan operu je završio za samo 27 dana, koristeći libreto Anđela Anelija, na koji je pet godina ranije Luiđi Moska komponovao operu za potrebe milanske Skale. Zbog toga je jedan deo publike smatrao da je Rosini samo „preradio” muziku Moske, ali je upućena venecijanska kritika odagnala ovakve sumnje posle premijere.
„Italijanka u Alžiru” je jedna od Rosinijevih najbriljantnijih partitura, u kojoj je većina numera, uključujući i danas čuvenu uvertiru, originalno napisana, a nije prerađena iz nekog njegovog ranijeg dela. Premijerno su operu u Veneciji 1813. godine izveli Marijeta Markolini, kao Izabela i Filipe Gali u ulozi Mustafe. Kompozitor je sa njima i ranije sarađivao, a vrhunska podela je bila važan faktor za uspeh opere. Takođe, Markolini je na jednoj dobrotvornoj večeri mesec dana posle premijere otpevala i Moskinu i Rosinijevu verziju arije Pensa ala patrija, i tako opovrgla sve sumnje da je Rosini plagijator.
Na operskom repertoaru “Italijanka u Alžiru” je opstala čak i u drugoj polovini 19. veka, kada Rosinijeva muzika više nije bila u modi. Obnova ove opere u 20. veku vezuje se za 1925. godinu – tada je u Torinu u ulozi Izabele briljirala slavna Končita Supervia, čija je interpretacija ovog lika obeležila prvu polovinu prošlog veka.
V. Đuričić