U poplavi tzv. škola kreativnog pisanja, profesori, koji su uglavnom pisci, manje ili više uspešni, i koji uspevaju da do svog radnog mesta stignu preko uhlebljenja u legitimne, društveno-javne univerzitete, ili da, zahvaljujući okolnostima, “upadnu” u privatne škole, pokrenute ličnim kapitalom finansijera ili parama raznih otvoreno-zatvorenih fondova čiji interes može biti raznolik, pošavši od politike, pa preko sitnog biznisa i privatne inicijative do čiste ekonomije i medijskog zadovoljstva, uglavnom polaze, u instrukcijama svojim učenicima, od stava da treba da se bave onim što najbolje poznaju.
