Izabrana proza Save Damjanova u četiri knjige (izdanje Agore) predstavlja piščeva kretanja od eksperimentalne ekstremnosti u vidu kosmičko-ontološkog rečnika u odgonetanju kriptograma sveta (Istraživanja savršenstva), preko unikatne postmodernističke i neoavangardističke poetike koja svedoči o stvaralačkoj svesti Mlade srpske proze 80-ih, objedinjujući postmodernističke metaprozne i intertekstualne postupke i avangardističku naklonjenost apsurdu, fantastici, iracionalnim sadržajima i formalno-jezičkim eksperimentima (Kolači, Obmane, Nonsensi), te ukrštanja tekstualnih i seksualnih konotacija u susretu jednostavnosti folklora, neobuzdane životne radosti Renesanse, opasnog libertanskog šarma De Sadove epohe i postmoderne ironije (Remek-delca), do potvrđivanja androginog kvaliteta piščeve proze što se ogleda u travestiranju žanrova, karnevalizovanju manifesta diskurzivne nekorektnosti kao i u plemenitoj ideološkoj konfuziji koja ide protiv osrednjosti (Istorija kao apokrif).