Uspomene najlepšeg vojvođanskog glasa
SOMBOR: Hvale vrednu akciju priređivanja tribina „Susret u lepoj reči“, koju je uz nesebičnu pomoć Gerontološkog centra u martu prošle godine započeo Klub penzionera „Selenča“, ovdašnji entuzijasti, predvođeni književnikom i novinarom Davidom Kecmanom Dakom kao urednikom i voditeljem događanja.
Nastavili su uspomenama Cecilije Tomić, novinarke i spikerke u programu nekadašnjeg Radio Sombora. Njenim glasom je te daleke 1972. godine najavljen početak rada nekad u vojvođanskom, ali i u tadašnjem jugoslovenskom medijskom prostoru veoma cenjene, a danas nepostojeće radio stanice, koja je bila deo somborskog Informativnog centra.
Osim u Radio Somboru, pet i po godina je radila kao spiker Radio Novog Sada, a sa punim radnim stažom u penziju je otišla 2007. godine. Lepota njenog spikerskog glasa i umeće kazivanja lepe reči, posebno one književne, nisu zaboravljeni, te se povremeno i oglasi, najčešće na književnim manifestacijama kojima je bila i ostala najviše privržena.
Kao gost tribine u somborskom Domu penzionera, ovdašnjoj i vojvođanskoj javnosti poznata spikerka, sa zvanjem i diplomiranog novinara, Cecilija Tomić (devojačko prezime Pozder) govorila je svoje uspomene na godine provedene u radijskom novinarstvu, o ljudima sa kojima je dugo radila i takođe nisu zaboravljeni, kao što je prvi muški spiker, rano preminuli Momčilo Todorović, o pažnji koja je radijskom novinarstvu bila pridavana, a očitovala se u ozbiljnosti pri izboru ljudi po čijem će se glasu prepoznavati talasna dužina jednog radija. Slovo sećanja na emisije iz oblasti kulture („Otvorena knjiga“), obrazovanja (emisija „Dvorište“), privrede, sporta, jutarnjeg i večernjeg, odnosno noćnog programa („Večernji zvon“ i „Pletisanke“), kao i programa za decu i mlade na kojima je dugo bila angažovana najčešće kao saradnica, ali i kao samostalna autorka i urednica (emisija za decu svake subote). Reč o svemu pomalo, kad s radošću, kad sa tihom setom i blagom nostalgijom.
Između „prelistavanja“ uspomena, Cecilija Tomić je kazivala stihove, po vlastitim rečima njoj najdražih, pesnikinja Desanke Maksimović i Vesne Parun. Dve su pesme starijim licima koja žive u Gerontološkom centru, odnosno u njegovom objektu Doma penzionera na Prvomajskom bulevaru, a zbog kojih se prevashodno program ovakvog sadržaja i priređuje, izmamile i suzu - Desankina „Nemam više vremena“ i Parunkina, inače najpoznatija i najprevođenija pesma o ljubavi, „Ti koja imaš ruke nevinije od mojih“.
M. Mć
