BICIKLOM KROZ VOJVODINU: JERMENOVCI (1) Burna istorija vodi sve do rimskog doba
Posle sela Lokve, u kojem većinu čine Rumuni, i Janošika, naseljenog uglavnom Slovacima, stižem u Jermenovce, mesto sa većinsko mađarskim stanovništvom.
Po arheološkoj karti Vojvodine koju je sastavio Rudolf Šmit, a izdalo Istorijsko društvo u Novom Sadu 1939, kod Jermenovaca su iz rimskog doba (od 98. do 268. godine n. e.) pronađeni novac i temeljni zidovi. Selo ima burnu istoriju. Nakon Velikog bečkog rata i 160 godina turske vladavine, Banat je pripao Habzburškoj monarhiji.
Taj period je trajao sve do kraja Prvog svetskog rata. U ovom periodu je nastala nova faza razvitka naselja i u opštini Plandište je stvoreno pet novih naselja za potrebe novodošlih stanovnika: Irmenjhaza (mađ. Űrményháza), današnji Jermenovci (1817) Sečenjifalva (mađ. Szécsenyfalva), današnje Dužine (1837), Ujfalu (mađ. Újfalu), današnje Markovićevo (1842), Đerđhaza (mađ. Győrgyháza), današnja Velika Greda (1850) i Raroš.
Godine 1779. na teritoriji Banata su organizovane tri županije: Torontalska, Tamiška i Kraškovsko-Severinska. Organizacija županije je u Banat dovela stotinak mađarskih porodica iz Ugarske i iz Erdelja pošto je samo plemić mogao biti činovnik županije. Te godine opština je na zapadnom kraju sela podelila 25 placeva za kuće mesnoj sirotinji. Tada je nastao današnji istočni šor ulice Petefi Šandora.
Jermenovcima se upravljalo iz Beča, prvo preko glavnog komandanta graničarskih trupa u Temišvaru, a od 1751. preko civilne, komorske Zemaljske administracije. Usled ovoga, u Banatu nije bilo plemstva, pa ni privatnih spahija. Ceo Banat je imao samo jednu upravu, a to je bio car, odnosno Bečka Pridvorna komora. Svi stanovnici Banata bili su, izuzev graničara, komorski podanici, kameraliste. Tu je Kameralni direktor Irmenji iz Temišvara, marta 1817. godine naselio 62 mađarske porodice iz Majše, Apatfalve i Rakoške pustare. Ukupno 60 porodica je dobilo zemljište i okućnicu, a dve samo okućnicu. Koloniju su kolonisti nazvali po osnivaču Irmenjhaza.
Godinu dana kasnije kolonija je imala 482 stanovnika. Irmenjhaza je pripadala administrativno i verski Zičidorfu (nem. Zichydorf), odnosno Plandištu. Župski ured u Zičidorfu je od 1. januara 1820. vodio posebnu matičnu knjigu rođenih, umrlih i venčanih za Irmenjhazu. Te godine, 1820, je rođeno dvadesetoro dece, umrlo dvadeset i sedmoro ljudi, a sklopljeno je pet brakova. Godine 1827. selo je brojalo 573 meštanina katoličke vere.
Po podacima iz Pregleda kolonizacije Vojvodine u 18. i 19. veku u delu o kolonizaciji Mađara autora dr Borislava Jankulova stoji da su 1840. Mađari iz raznih opština Alfelda, ondašnje Ugarske, naselili Jermenovce, a po Feliksu Milekeru 1844. u Jermenovce je došlo 80 porodica kada je formirana istočna ulica. Po dr Jankulovu, svi ti mađarski kolonisti dolaze u Banat većinom kao vrtlari, sadioci duvana i kubikaši, čijim je radom znatno unapređena poljoprivreda.
Prvi doseljenici bavili su se uzgojem žitarica, nakon drugog naseljavanja, posvetili su se gajenju duvana. Država je uzimala desetinu na ime poreza po odluci, odnosno posebnom urbarijumu Marije Terezije. Kasnije su žitelji davali trećinu, pa polovinu od duvana i uz arendu obrađivali zemlju s tim da su bili obavezni 4 jutra da zasade duvanom. U brošuri o Jermenovcima štampanoj 1984. autora Fehera Lajoša iz Jermenovaca stoji da selo i okolinu nisu mimoilazile elementarne nepogode. Padao je grad, vladala epidemija kolere, izlio se kanal Marije Terezije, a ponekad je, mada je udaljeniji, selo ugrožavao i kanal Rojge.
Za vreme revolucije 1848. selo je stradalo kao i mnoga druga mesta u ovom kraju: 14. septembra 1848. Srbi iz alibunarskog tabora zapalili su Irmenjihazu, a stanovništvo je pobeglo. Stanovništvo se iz bekstva vratilo na Duhove 1849. Pri povratku zatekli su samo zgarišta. Prvo su sazidali kuće, a zatim su počeli da obrađuju zemlju da obezbede sebi sredstva za život. Zemlju su tri godine izdavali na pola stanovnicima susednih sela, jer nisu imali stoku za vuču i oruđe.
Škola otvorena još 1833.
Zbog naglog porasta stanovništva osetila se potreba za školom. Nastava je počela 1833. a prvi učitelj bio je Mihalj Nemčič.
U zgradi škole bila je i bogomolja. Nova crkva počela je da se zida 27. oktobra 1834. preko puta današnje škole. Završena je 5. februara 1835. i tada je Jožef Martinski, župnik iz Zičidorfa posvetio crkvu u čast svete Ane. Zidovi crkve su pravljeni od naboja.
Za vreme revolucije 1848. izgorela je i crkva. Posredstvom kraljevske riznice 1868. selo dobija sveštenika Jožefa Njarija rodom iz Makoa. Crkvu su restaurirali 1854. a 1855. je izvršeno njeno posvećivanje. 1854. naselje je imalo 1.192 stanovnika. Prema podacima iz 1854. zemljište je bilo podeljeno na sledeći način: opštini je pripadalo 2.713 katastarskih jutara, a kraljevski vlastelinski posed se prostirao na 3.532 jutra.
Kanal Marije Terezije i reka Rojga izlili su se 1870. zbog čega tri godine meštani ovog naselja nisu mogli da obrađuju njive. Te godine iskopan je kanal Mali Begej, a sa kanalom Marije Terezije bio je povezan branom, a danas kanalom Dunav–Tisa–Dunav. Većina stanovništva je ribarenjem obezbedila sebi opstanak. 1873. ovo naselje dobija opštinskog beležnika, a godinu dana kasnije izgrađena je nova škola u koju i danas učenici koriste. Sredstva za izgradnju škole obezbedili su naseljenici i država.
Nova današnja crkva počela je da se gradi 3. juna 1886. a radovi su završeni 10. septembra iste godine. Osvećena je 3. decembra 1886. Zgrada parohije zidana je 1902. Glavni oltar je osvećen 26. jula 1905. Poštansko zdanje počinje sa radom 1886. Ova pošta je bila u kontaktu sa poštom u Zičidorfu odakle su donosili poštu pešice do 1904. kada kreću poštanske kočije.