U lekciji o hrvatskom jeziku iz udžbenika „Hrvatska krijesnica“, kaže se da su u vreme Kraljevine tadašnji jezikoslovci težili da poistovete srpski i hrvatski jezik. Međutim, uz to je i „objašnjeno“ da je vlast „nametala srpske riječi i nazivlja“.
U okviru lekcije navedeno je i da se tokom NDH, „vodila briga o čistoći i pravilnoj javnoj upotrebi hrvatskog jezika i pravopisa“, te da su „uklanjane iz hrvatskog jezika nepotrebne reči stranog porekla, posebno srbizmi, a stvarane su nove reči“.
Kritika nije pošteđena ni posleratna Jugoslavija. U lekciji je navedeno da je, iako su načelno jezici i pisma bili ravnopravni, „u SFRJ jačala politika unitarizma, a upravo je jezik postao sredstvo provođenja te politike“.
Takođe, navedeno je da je Novosadskim književnim dogovorom iz 1954. godine „nametnuta upotreba oba pisma (latinice i ćirilice) i isticanje složenog imena srpskohrvatski odnosno hrvatskosrpski“. Dodaje se i da se „u službenoj komunikaciji sve više počinje govoriti srpskim jezikom“.
Hvali se i sporna Deklaracija o nazivu i položaju hrvatskog književnog jezika, koja se smatra uvodom u Hrvatsko proljeće, što je naznaka buđenja hrvatskog nacionalizma i raspada zajedničke države.
