Održana tribina „Crna Gora 1918. godine – okupacija ili ujedinjenje“
Tribina „Crna Gora 1918. godine – okupacija ili ujedinjenje“ održana je u klubu „Tribina mladih“ Kulturnog centra Novog Sada. Autor i predavač bio je istoričar Srđan Graovac.
On je podsetio da je kampanja protiv 1918. godine i „okupacije Crne Gore od strane Srbije“ na stogodišnjicu Prvog svetskog rata pokrenuta u Crnoj Gori. Ista godina pominje se i u Zakonu o slobodi veroispovesti na kojem se bazira pokušaj otimanja crkava i manastira SPC kako bi se zaokružio crnogorski nacionalni identitet.
„U Velikom ratu 1914. godine Srbija i Crna Gora su bile na istoj strani, na strani sila Antante. Ušle su u rat protiv Austrougarske i Nemačke međusobno se pomažući, usklađujući svoje akcije i razmenjujući oficire. Ta 1914. godina bila je uspešna i za Srbiju i za Crnu Goru“, rekao je Graovac.
Naredne godine, međutim, usledila je ofanziva Austrougarske i Nemačke, propraćena akcijom Bugarske sa istoka, te se srpska vojska povlačila prema Kosovu i Metohiji i dalje prema Albaniji i jadranskoj obali gde je, prema dogovoru sa saveznicima, trebalo da se izvrši evakuacija.
U jednom trenutku, zbog brzog napretka nemačko-austrougarskih snaga, srpskoj vojsci je pretio slom i zahvaljujući izuzetnoj hrabrosti srpskih vojnika iz Crne Gore, na Mojkovcu pod komandom serdara Janka Vukotića, 1915. godine odbranjena je odstupnica srpske vojske.
Godine 1918. srpska vojska zajedno sa saveznicima izvršila je proboj Solunskog fronta i brzo je napredovala prema severu, prema Beogradu. Deo vojske je išao prema jadranskoj obali, ne samo zbog oslobođenja Crne Gore, nego i da bi pre Italijana stigla na morsku obalu. Srpska vojska delovala je sa političkim željama i težnjama srpske vlade.
U tom trenutku trajala je svjevrsna trka između Italijana i Srba, jer onaj ko pre zaposedne morsku obalu, imaće bolje pozicije u pregovorima o teritorijama. Oslobođena je i Crna Gora, mada neki danas tvrde da to nije učinila srpska vojska, nego da su se crnogorski gradovi sami oslobodili. Takva tvrdnja, smatra Graovac, potpuno je besmislena. Crnu Goru, koja je kapitulirala, oslobodile su savezničke snage u čijem sastavu je bila i srpska vojska.
Potom srpska vlada pokreće inicijativu za ujedinjenjem Srbije i Crne Gore. Vudro Vilson, s druge strane, proklamuje pravo nacija na samoopredeljenje. I u Crnoj Gori počinje 1918. godine ubrzana priprema Velike podgoričke skupštine na kojoj je ogromnom većinom glasova doneta rezolucija da se zbaci dinastija Petrović – Njegoš i da se CG ujedini sa Srbijom pod dinastijom Karađorđević.
Već januara 1919. počinje Božićna pobuna koja je danas stavljena na pijedestal „vrhunskog otpora srpskom okupatoru.“ Pobunu je organizovala italijanska obaveštajna služba s ciljem da podriva interese Kraljevine SHS na prostoru jadranske obale, jer još nije bilo razrešeno pitanje kome će koja teritorija pripasti. U dinastičkom sukobu Petrovića i Karađorđevića, pobedu su odneli Karađorđevići, a obe dinastije poreklom su iz Crne Gore.
Dostojanstvena i dostojna poštovanja Crna Gora, prestala je da postoji po dolasku komunističkog režima. Tada dolazi do pokretanja tzv. crnogorskog pitanja, a nova nacija je rođena 1.5.1945. posle objavljivanja teksta „O crnogorskom nacionalnom pitanju“ u listu Borba, autora Milovana Đilasa. Tim činom komunisti su samo nastavili ono što su započele crnogorske ustaše Sekula Drljević i Savić Marković Štedimlija.
Od tada pa do današnjeg dana, u kontinuitetu, u Crnoj Gori traje akcija ubijanja duše i nacionalne svesti Crnogoraca. Danas njihovi ideološki sledbenici jesu se preobukli u nova odela i zamenili parole, ali je suština ostala ista.
Ta suština se sastoji u „desrbizaciji“, stvaranju nove nacije i brisanju kolektivnog pamćenja i svesti. Organizacije kao što su Crnogorska pravoslavna crkva, Dukljanska akademija nauka i umetnosti, Matica crnogorska, zapravo su samo razni uslužni servisi za različite potrebe dominantnog režima.