Osuda ili zabrana sećanja bila je praksa koja je nastala u antičkom Rimu. Svako sećanje na osuđeno lice nestajalo je brisanjem pomena njegovog imena iz javnih zapisa ili bilo kog drugug pisanog traga. Ovaj način formiranja narativa iz drevnog Rima, zaživo je posebno na prostoru bivše Jugoslavije nakon završetka Drugog svetskog rata.