O PLESNOM NASLEĐU U SRBIJI Direktor Nacionalnog ANSAMBLA „KOLO“ predstavio rad na međunarodnom naučnom skupu o tradiciji u Banjaluci
Direktor Nacionalnog ansamlba „Kolo“ dr Zdravko Ranisavljević učestvovao je u radu međunarodnog Naučnog skupa „Vlado S. Milošević - Tradicija kao inspiracija 2025“, na kom je predstavio svoj rad „Osnovni indikatori nematerijalnog kulturnog nasleđa u aktuelnoj praksi srpskog koreografisanog folklora“.
Na skupu u Akademiji umetnosti u Banja Luci naučne radove predstavili su učesnici iz Republike Srpske, Srbije, Slovenije, Hrvatske, Sjedinjenih Američkih Država, Italije, Austrije, Bosne i Hercegovine, Crne Gore, Rumunije, i mnogih drugih zemalja.
Ranisavljević, koji je direktor „Kola“ od 2023. godine i docent na Katedri za etnomuzikologiju Fakulteta muzičke umetnosti u Beogradu, istakao je da je neophodno da se definišu strateški prioriteti očuvanja kulturnog nasleđa i stvaralaštva i interpretacije u polju tradicionalne narodne igre. On u svom radu objašnjava da se interpretacija tradicionalnih plesova na sceni suočava sa izazovima opstanka.
Interpretativne prakse koreografisanog folklora deo su različititih naučnih i umetničkih diskursa. Tradicionalni ples se kao naordna igra istovremeno tretira i kao kulturno nasleđe i kao savremeno stvaralaštvo, odnosno kao umetnička igra. Na taj način su semantičke razlike u ovim izvođačkim praksama anulirane, a identitetsko određenje izvođaštva tradicionalnog plesa zamagljeno. Kao posledica ovakvog nediferenciranja, nastala je paradoksalna situacija da se dato polje tretira dvojako: od strane „umetničke igre“ – kao deo nematerijalnog kulturnog nasleđa, a od strane „kulturnog nasleđa“ – kao deo savremenog stvaralaštva, naveo je Ranisavljević.
Istovremeno, Ranisavljević ukazuje da se na sceni ne prezentuje živo nasleđe.
Aktuelna praksa predstavljanja tradicionalnog plesnog nasleđa na sceni neguje svojevrsnu ideologiju poštovanja terenskog izvora. Nedostatnost ovog pristupa, ogleda se u upitnoj relevantnosti terenskog izvora kao takvog, koji se u tradiciji istraživačke prakse plesnog nasleđa u Srbiji dominantno svodi na rekonstruisanje sećanja pojedinaca, sa retkim fokusiranjem na konkretne plesne realizacije u participatornom kontekstu. Drugim rečima, na sceni se ne predstavlja živo nasleđe, nego idealtipske karakteristike nekadašnjih plesnih dijalekata, sa intencijom njihovog preznačenja u nematerijalno kulturno nasleđe, koje, prema Konvenciji Uneska, to zapravo nije. Na ovaj način, tabuiše se postojanje žive prakse, sa posledicom njenog potpunog zanemarivanja i nestajanja na lokalu, navodi dr Ranisavljević u svom radu.
Da bi se to izbeglo dr Ranisavljević ističe da treba definisati strateške prioritete očuvanja kulturnog nasleđa i stvaralaštva i interpretacije u polju tradicionalne narodne igre i razmotriti opšte i posebne kriterijume za identifikovanje „nematerijalnog“ u aktuelnom kontekstu predstavljanja i interpretiranja tradicionalnih plesova na sceni.
