Toska i Boemi u SNP-u

U naslovnoj ulozi Florije Toske, slavne pevačice, biće Marija Jelić, a ulogu slikara Marija Kavaradosija pevaće Stevan Karanac. Baron Skarpija, šef policije, biće Ivan Šarić, a u ostalim ulogama su Strahinja Đokić, Goran Krneta, Igor Ksionžik, Vladimir Zorjan, i drugi. Učestvuju orkestar i hor i dečji hor SNP-a, pod dirigentskim vođstvom Stefana Vinjatija, gosta iz Italije.

Na fonu istorijskih događaja iz doba Napoleona, s izrazito političkim karakterom, odvija se jedna snažna drama ljubavi, puna strasti i ljubomore, a koja se tragično završava. To je bio siže popularne drame “Toska”, koju je napisao poznati francuski dramski pisac Viktor Sardu krajem devetnaestog veka, a čija su dela u to vreme izvođena po celoj Evropi. Pučini je video tu dramu u izvođenju velike francuske glumice Sare Bernar, prilikom njenog gostovanja u Milanu...”, podseća Mladen Sabljić, i ovu operu karakteriše kao muzičku dramu.

- U libretu su prisutni i politički motivi, tj. borba republikanaca – nosilaca ideje francuske revolucije, čiji su predstavnici Kavaradosi i Anđeloti s jedne strane, i mračne sile reakcije na čijoj je strani baron Skarpija, šef policije. Na tom fonu odvija se i izvanredni dramski siže, gde se smenjuju scene najrazličitijih karaktera, pune neverovatnih kontrasta i obrta. Zajedno s operom “Boemi”, to je najuspelije delo u pogledu celovitosti Pučinijeve muzičke dramaturgije. Sve su to odlike opere “Toska” koje su uvek privlačile publiku svih podneblja - reči su Mladena Sabljića.

Opera “Boemi”, još jedno Pučinijevo remek-delo, na repertoaru je u petak, 10. februara u 19 časova na sceni “Jovan Đorđević” SNP-a. Ovu predstavu je postavio italijanski autorski tim, predvođen rediteljkom Katarinom Panti Liberoviči. Boemski život mladih umetnika, Rodolfa, Marčela, Šonara, Kolina, i ljubav koja se rađa između Rodolfa i Mimi, protkani su poznatim Pučinijevim melodijama i bojama, kojima uspeva da izrazi najdublja i najsnažnija osećanja.

„ U skladu s više impresionističkim nego romantičarskim bojama i atmosferom, naročito naglašenim u trećem činu, u plavičasto-sivkastoj jutarnjoj sumaglici pariskog predgrađa, kao i prefinjenim vizuelnim identitetom predstave u celini, i razume se, s odgovarajućim muzičkim jezikom ove, možda najlepše Pučinijeve opere, sofisticirani realističko-romantičarski rediteljski rukopis Katarine Panti-Liberoviči, unosi u inscenaciju onu neophodnu izgubljenu vedrinu pomešanu s nostalgičnošću i sentimentom, čime postiže lepe reakcije kod publike”, pisala je o ovoj predstavi naša muzička kritičarka Marije Adamov.

N. P-j.