Mali likovni salon: Izložba povodom pet decenija izlagačkog programa

Izložba će biti priređena u tri segmenta („MLS: Prve godine“, „MLS: Osamdesete i devedesete“, „MLS: Posle prekretnice vekova“), i to u tri galerije koje trenutno postoje na ovom delu Bulevara Mihajla Pupina u kojem se u ono vreme odvijao korzo: u Malom likovnom salonu, u galeriji SULUV (obe na broju 9) i u galeriji Bel Art (na broju 17). Izložba u Malom likovnom salonu trajaće do 18. januara, dok će gostujući deo postavke (u galerijama Bel Art i SULUV) trajati kraće i može se pogledati u narednih nedelju dana do 22. decembra. Novosađani će moći da vide dela velikog broja autora svih generacija koji su u proteklih pedeset godina izlagali u ovoj galeriji

Mali likovni salon započeo je sa radom 1965. kao Odeljenje za priredbe tadašnjeg Kulturnog centra smeštenog u barake Fruškogorske broj 2. U njemu su se prodavale karte za koncerte, reprodukcije poznatih slikara i originali pojedinih novosadskih autora, a izlagačka delatnost počela je 1968. Po rečima likovnog kritičara Save Stepanova, osnovan je sa idejom da galerija bude prodajna. No, izlagačka koncepcija je ubrzo postala znatno ambicioznija pa se insistiralo na prezentaciji dela savremenih umetnika iz Vojvodine ali i brojnih drugih veoma uglednih umetnika sa velike jugoslovenske umetničke scene. Ipak, okosnicu izložbenog repertoara činile su postavke vojvođanskih autora, uglavnom pripadnika one generacije koja je tokom tih šezdesetih i sedamdesetih godina proteklog veka dosegla punu stvaralačku zrelost (Jožef Ač, Milivoj Nikolajević, Pal Petrik, Milan Kečić, Milan Kerac, Boško i Zoran Petrović, Ankica Oprešnik, Jožef Beneš, Bogomil Karlavaris i drugi). Mali likovni salon je, kako ukazuje Stepanov doprineo da se savremena umetnost jasnije i uverljivije infiltrira u novosadsku svakodnevnicu, u svest i životne ambijente Novosađana. Mali likovni salon i drugi kamerni izložbeni saloni doprineli su da se, uz podrazumevajući doprinos ovdašnjih velikih i uglednih muzejskih institucija Novi Sad ustanovi kao umetnički živo mesto, kao jedan od najznačajnijih centara umetnosti tadašnje Jugoslavije.

U osamdesetim i devedesetim godinama je, u skladu sa dešavanjima u društvu, izlagački koncept donekle jepromenjen jer je prvo smanjivano, a potom i potpuno izostalo gostovanje umetnika iz bivših jugoslovenskih republika. Primat među izlagačima su preuzeli autori iz Srbije i Vojvodine. Vidljiva je i svojevrsna „smena generacija“, jer se pojavljuju nova imena u ovdašnjim umetničkim tokovima te su, na razmeđi sedamdesetih i osamdesetih, naglašenije prisutni akteri „nove figuracije“ i drugih tada aktuelnih koncepata (Milan Blanuša, Aleksandar Cvetković, Branimir Karanović, Danica Basta, Halil Tikveša, Živko Đak, Milan Stanojev, Slobodan Knežević, Radovan Jandrić) a potom i akteri umetnosti osamdesetih i transavangardističke nove slike (Milenko Prvački, Dušan Todorović, Jožef Klaćik, Dobrivoj Rajić, Pal Dečov, Dragan Jankov i drugi).

Nakon 2000, Mali likovni salon trpi brojne programske pretumbacije uslovljavane čestim promenama upravljačke strukture Kulturnog centra Novog Sada pri kome salon deluje. Ipak kako navodi Stepanov Mali likovni salon je reafirmisao svoj značaj ostvarenom prezentacijom dela onih umetnika koji su svoju afirmaciju i ugled sticali i dosegli tokom turbulentne prekretnice vekova i potom (Ljubomir Vučinić, Biljana Bakaluca, Zoran Grmaš, Anica Radošević, Lazar Marković, Goran Jureša, Danilo Vuksanović, Monika Sigeti, Mirjana Blagojev, Korina Gubik i dr.) Aktuelne univerzalne umetničke tendencije ponovo u fokusu Malog likovnog salona.

N. P.