okoTVoko Bludni sin i nemirne godine

Nastala po odličnom istoimenom romanu Dobrice Ćosića, serija “Koreni” konačno je uspela da pogodi ukuse i kritike i publike. Ovi prvi zadovoljni su glumačkom podelom i izvedbom, scenografijom, kostimima i muzikom: tačno onim stavkama zbog kojih su seriju “Nemanjići” s pravom dočekali na nož. Ovi drugi sa zadovoljstvom se prisećaju detalja iz školske lektire, hvataju beleške i citate i s nestrpljenjem očekuju narednu epizodu sage o porodici Katić, u burnom vremenu stvaranja moderne srpske države.

Priču o Katićima režirao je Ivan Živković, u scenario je pretočio Đorđe Milosavljević. Za sumornu atmosferu srpskog sela na prelasku iz devetnaestog u dvadeseti vek zaslužni su direktor fotografije Goran Volarević, scenograf Milenko Jeremić, kostimograf Boris Čakširan, šminker Marija Jovanović Kovačević, ali i kompozitorka Irina Dečermić.

Ipak, glavna pažnja usmerena je na glumačku podelu. Maestralni Žarko Laušević igra TV ulogu života, sjajno odslikavajući tragični lik rodonačelnika porodice Aćima Katića koji, kroz odnos s večno sukobljenim sinovima, pokazuje svu tragiku srpskog političkog bivstva, oličenu u ratu tradicionalnih i novovremskih liberalnih stavova koji posledično donose raskol u bogatu i naprednu porodicu.

Dobrica Ćosić priči o Katićima posvetio je praktično ceo svoj zreli spisateljski život, prateći potomke Đorđa i Vukašina kroz vrtlog Prvog svetskog rata, međuratno političarenje, fašizam i stradanje u Drugom svetskom ratu, burne poratne informbirovske godine. Da li će Radio televizija Srbije uspeti da priču ispredenu na nekoliko hiljada strana pretoči u serijal i, što je još važnije, izvede ga do kraja, pokazaće naredne godine. Za sada možemo da uživamo u početku srpske verzije biblijske priče o povratku bludnog sina i prvim nagoveštajima budućih sukoba unutar porodice Katić. Atmosferu uspavanog seoskog života sjajno odslikavaju sporedni likovi, a njihova interakcija sa glavnim junacima smislena je i svrsishodna, bez lutanja i praznog hoda. Sasvim dovoljno da zadrži pažnju publike i još jednom pokaže na koji način se jedan sjajan roman može pretočiti u kvalitetnu seriju, poručujući nam u konačnici da uspeh „Korena“ i neuspeh „Nemanjića“ možda ipak leže u sadržaju, a ne u formi.

Možda se jedina mana može pronaći u - govoru. Iz nepoznatog razloga autori su digli ruke od insistiranja na lokalnom izgovoru kosovsko-resavskog dijalekta kojim bi trebalo da se govori u Ćosićevom Prerovu. Da li zbog toga što su glumci uglavnom sa područja istočnohercegovačkih i šumadijsko-vojvođanskih govora, tek, i Aćim, Vukašin, Đorđe i Simka govore u seriji najčistijim književnim govorom. Šteta, jer su svi sposobni da iznesu dijalekatski tekst, a ne možemo, a da se ne setimo s kojom je lepotom Tanasije Uzunović oživeo upravo ovaj kosovsko-resavski govor u seriji „Moj rođak sa sela“.

A što se rasprave na temu „liberal-naprednjak“ tiče, valja se držati zlatnog pravila da se za dobrim konjem diže prašina i da je sasvim svejedno koje je boje i sastava. Ako je dokazivanje da li je starija koka ili jaje bilo dovoljan razlog da mnogi ponovo posegnu za Ćosićevom knjigom, cilj je postignut. I tako treba i da ostane.

Ivana Vujanov