Predstava „Evgenije Onjegin” premijerno u Pozorištu mladih

Ovo slavno delo, o neuzvraćenoj i neostvarenoj ljubavi između Tatjane Larine i Evgenija Onjegina, govori i o opštem, odnosno preovlađujućem raspoloženju jedne generacije, koje se prelama kroz ovaj lik mladog čoveka, neispunjenog i nezadovoljnog svime što mu se događa u životu, i na neki način simbolično predstavlja i sudbinu tadašnjih mladih ljudi.  

Ovaj tekst reditelj Liješević doživljava kao komad o jednoj generaciji. U “Evgeniju Onjeginu” se stalno pominje “splin” i bajronovska melanholija, ali Liješević podseća da zapravo ovaj junak govori “moja duša je prazna, moja duša je hladna”. S takvom dušom, Onjeginu se u životu kao prva dramatična i ozbiljna stvar dogodi dvoboj, u kojem ubija prijatelja. Tako on upoznaje život kroz smrt, koju je sam prouzrokovao. Do tada je Onjegin bio, kako podseća Liješević na Puškinove reči, modni tiranin, raspusnik, dete veselja i zabave, naslednik cele velike porodice, koja se završava s njim.

„Evgenije Onjegin je praroditelj današnjih generacija koje svoju slobodu nose visoko, doživljavaju je kao identitet, pa i smisao života. A da li je uopšte poznaju? Ljubav, prijateljstvo i svaku vrednost će žrtvovati zarad te primamljive iluzije iza koje se često kriju hladnoća i praznina – poroci Puškinovog, ali mnogo više našeg vremena. Dolaze kao simpatična i prolazna moda, ali brzo pokazuju zastrašujuće naličje jer za sobom ostavljaju pustoš, uništene ljubavi, ideale, snove, veze i propuštene šanse. Onjeginova praznina nije pasivna tišina, niti prostor kreacije, već tamna i agresivna sila koja guta, proždire i traži žrtve. Kob“, ukazuje reditelj ove predstave Boris Liješević.

Evgenije Onjegin predstavlja, po njegovim rečima, vreme koje dolazi, vreme hladne i prazne duše, koje neguje egoizam kao jedinu odbranu od sveta, i kao životni kredo i pouku.

„Vreme koje hvali bunt, prezir i ironiju, a ubija nežnost, emotivnost, poeziju, ljubav, naivnost i lepotu. Puškin je prepoznao Onjegina kao znak propadanja, dekadencije, kao simptom modernog gradskog života. Danas se taj simptom razvija u generacijsku bolest koja završava u samoći, u potrošenom životu bez ljubavi i smisla“, napominje Liješević.

Evgenija Onjegina igra Peđa Marjanović, Kristina Savkov je Tatjana Larina, a u ostalim ulogama su: Danilo Milovanović (Vladimir Lenski), Ivan Đurić (Stepan), Saša Latinović (General, Msje Trike, Pop), Slobodan Ninković (Zarecki), Mia Radovanović (Olga Larina, Dečak), Vera Hrćan Ostojić (Dada, Kneginja Alina), Jelica Gligorin (Gospođa Larina, Baka), Neda Danilović (Akuljka, Gđa Pustjakova, Ćerka kneginje Aline) i Dragan Zorić (Onjeginov stric, G. Bujanov).

Scenografkinja je Una Jankov, a kostimografkinja je Milica Grbić Komazec.

N. P-j.