In memoriam: Pavel Pop (1948–2019)

U njegovom ateljeu na Petrovardinskoj tvrđavi tokom proteklih nekoliko decenija rađali su se neponovljivi,crtački minuciozno izvedeni grafički listovi, ali i crteži, slike i ilustracije.

Po završetku Srednje umetničke škola “Bogdan Šuput” u Novom Sadu i studija na Pedagoškoj akademiji u Beogradu Pop umetničko školovanje nastavlja na Visokoj školi likovnih umetnosti u Bratislavi gde je diplomirao 1975. u klasi Albina Brunovskog i Vinsenta Hložnika. Bio je član Udruženja likovnih umetnika Vojvodine od 1977. Od tada do 1984. bio je likovno - tehnički urednik u redakciji “Dnevnika”, a zatim se odlučuje da se kao slobodni umetnik u potpunosti posveti slikarstvu. Izlagao na brojnim samostalnim i grupnim izložbama kod nas i u svetu. Na Bijenalu u Španiji dobio je treću nagradu za rad “Parisov sud”(1989).

Kritičar Miloš Arsić u Popovim radovima često inspirisanim literarnim izvorima on uočava njegovu usmerenost kao nadrealizmu i poetskom realizmu, dok je Vlado Buzančić njegov likovni senzibilitet nazvao”barikiziranom(figurativnom) verzijom današnjeg novogekspresionizma” koji se sreće kod mnogih umetika Srednje Evrope.

Vladimir Valenćik, jedan od koautora monografije o ovom velikom umetniku, izdvaja Popove grafičke listove izrađene u dubokoj štampi (najčešće bakropisom) ispunjene virtuoznim crtačkim rukopisom starih majstora, kojim suvereno vlada stvarajući nadvremenske, oniričke vizije smeštene u uzbudljivo, harmonično uskovitlanom irealnom prostoru slike. Grafičko stvaralaštvo Pavla Popa se, po Valenćikovim rečima ne udaljava od figuracije, dominantni motiv je ženski akt, ili ženska figura, mitskog, iskonskog tajanstvenog izraza.

Sava Stepanov, takođe koautor monografije, kaže za Pavela Popa da je bio izvanredan crtač koji je iz ciklusa u ciklus stalno razvijao svoju umetničku ideju. Bio je umetnik tipičnog postmodernističkog senzibiliteta, a njegov opus je posvećen živom dijalogu sa istorijom umetnosti, umetnicima iz prošlosti, njihovim idejama, slikama, radovima.