Opera na vodi na Savskoj promenadi: Nova postavka popularne “Karmen”

Tim pre što se radilo o projektu „Opera na vodi“ koji se treći put proteklog vikenda dogodio na Savskoj promenadi, pored reke s desne i novih zgrada Beograda na vodi i objekata za zabavu, s leve strane. Na ipak skučenom platou, na bini s oskudnim scenskim rekvizitima i jednostavnim kostimima, i u na sreću, ne previše skraćenom obliku (ali nažalost i bez, u programskoj knjižici najavljenog titla Dragana Stevovića s prevodom originalnog francuskog na srpski jezik) odvijala se i radnja „Karmen“ Žorža Bizea, jedne od najpopularnijih opera u istoriji muzičko-scenskog stvaralaštva.

Ne postavljajući, i pored vrednosti i prijemčivosti dela pitanje zašto po treći put ovog leta (premda u različitim produkcijama i ambijentima, pa i pred drugačijom publikom i u velikom gradu kao što je prestonica) prikazivati isti naslov, sada u polu koncertnoj, polu scenskoj režiji italijanskog gosta Marija de Karla (koji je uz Aleksandru Kovačević Rakočević bio i kreator redukovane scenografije), uz sve nedoumice i nedostatnosti uslova za predstavljanje, ipak smo s velikim zadovoljstvom i uzbuđenjem prisustvovali događaju. A to je ova treća beogradska „Karmen“ i bila.

Prvenstveno zbog troje solista internacionalnog ugleda i delovanja a našeg porekla, kojima se, potpuno nenajavljena (kao da je bila nepoznanica i za organizatore same) pridružila i mlada beogradska sopranistkinja u četvrtoj glavnoj roli. S najviše zanimanja očekivali smo u partiji slavnog toreadora Eskamilja dramskog baritona Davida Bižića, koga smo prvi put slušali na podijumu Kolarca, proteklog aprila, oduševljeno o tome pišući i u ovoj rubrici. I on se, dočekan na sceni (i auditorijumu) poput velike rok zvezde, predstavio u punom stasu, lepoti pojave i glasa, prikazavši, uprkos ne toliko velikoj, koliko za dramski tok radnje značajnoj partiji (i pored nedavno preležane bolesti) sve, prvenstveno vanredne vokalne atribute, ali i sigurnost scenskog nastupa, kojima osvaja opersku publiku širom sveta. Karmen u tumačenju Sanje Anastasije (alias Anastasijević) koju pamtimo kao jednu od pobednica Međunarodnog takmičenja muzičke omladine u Beogradu (kada je dobila i nagradu kao najbolji mecosopran, koju je tada ustanovila velika umetnica Biserka Cvejić), doživeli smo kao maznu, putenu i toplu i kao lik i glas, gotovo otmenu i uzdržanu, a fatalnu ličnost, bez tako često isticanih, u mnogim viđenjima, crta vulgarnosti.

Kao glavni junak večeri, u ulozi narednika Don Hosea, glumački strastven i vokalno u „top“ formi, upravo na pevačko-glumačkom vrhuncu, plenio je, u punom smislu harizmatičan, omiljeni i cenjeni (a tek drugi put u celoj međunarodnoj karijeri na sceni Beogradske opere, ne računajući nekoliko koncertnih nastupa) srpski tenor Zoran Todorović, zbog čijeg udela i naglašene ekspresivnosti izvođenja bismo ovu predstavu mogli nazvati upravo „Don Hose“. „Našim strancima“ zbog kojih je ova produkcija i upriličena, hrabro i sigurno se pridružila Mirjana Nedeljković kao Mikaela, svoju deonicu donevši s dosta intenziteta a manje dinamičkih nijansi, što zbog uzbuđenja prvog pojavljivanja u ovoj partiji i podeli, ali i prejakog ozvučenja koje je nepovoljno uticalo i na ostale pevače. U sklopu horskih scena i u vokalnim ansamblima teže smo izdvajali (izuzev po mnogo čemu prepoznatljivog Mihaila Šljivića, kao poručnika Zunigu) ostale učesnike, poput Luke Jozića, Ljubomira Begovića i Mladena Prodana, ili Nevene Đoković i JaneMomirović. Orkestar, popunjen i nekolicinom muzičara iz drugih ansambala, bio je u uslovima ponuđenog zvučnog i „telesnog“ okruženja bolji no uobičajeno, a sigurno i iskustveno dirigentsko vođstvo Dejana Savića učinilo da „Operu na vodi“ doživimo u njenom zamišljenom izdanju, želeći joj, da u poboljšanim uslovima nastavi da niže i druge nove i inovinare produkcije.

Marija Adamov