IN MEMORIAM: Prof. Dr Miodrag Radović (1945 -2018)
Miodrag Radović je došao početkom sedamdesetih u Novi Sad, radeći prvo u Maticii srpskoj, posle studija u Beogradu, potom na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu kao asistent na predmetu svetska književnost, da bi čitavu svoju akademsku karijeru bio predvač na grupi za komparativnu književnost, u svim zvanjima, do penzije.
Veliki deo svoje akademske karijere proveo je na univerzitetima u Francuskoj i Nemačkoj. Radović je pri tome na univerzitet i u kulturni milje Novog Sada doneo duh novih znanja o književnosti, od formalizma, stukturalizma, hajdegerijanskog egzisten - cijalizma, komparatistike... uvodeći u optiku svoga promišljanja autore poput Dostojevskog, Laze Kostića, teoriju tumačenja, probleme vrednovanja do opštih pitanja književnosti i njene uloge u obrazovanju i u društvu.
Radović je bio dinamičan, radoznao i često polemičan, ali u osnovi posvećeni i prijateljski sagovornik. Uzor njegovoj reči i rečitosti nalazio je u primeru svoga beogradskog profesora sa katedre za svetsku književnost Raška Dimitrijevića. Radović je svojim predanim radom, kako sa autorskim knjigama, od onih posvećenih Kostiću, do aksiologije pokretao mnoštvo pitanja, bivajući stalno nezadovoljan efektima koje je znanje o književnosti moglo da dosegne. Ali uprkos tome, on je kao niko u našoj sredini širio dobrih duh i duboku strast prema poezije, prema složenim vrednostima ljudskog sveta koje je otkrivala književnost. Njegove fascinacije su često delovale zarazno inspirišući interes za književnošću kod mnogih mladih ljudi. Kao prevodilac uvodio je istaknute savremene autore u horizont naše kulture, od tekstova o umetnosti tumačenja, Bodrijara, Rolana Barta do Deride. On nije bio prevodilac u službi pukog prenošenja, nego onaj koji inicira i uspostavlja razgovor sa novim izazovima, koji su, u Radovićevom slučaju, imali značenje spasavanja naših poljuljanih uverenja o značaju vrednosti i smisla kulture za čoveka. Povodom vrednovanja Radović će reći, da uopšte književnost, sa stanovišta opstanka, neminovno podleže „ procesu redukcije kompleksnosti“. Kao da je Radović u svim svojim knjigama, skoro donkihotovski, težio da spasi naš mali ljudski svet od osiromašenja, nalazeći da će naše ostrvo spasenja biti književnost, poezija. U tom smislu Laza Kostić je bio njegov istinski heroj i svedok da je poezija spasenja moguća, čijem životu i stvaralaštvu je posvetio mnoge nadahnute stranice.
Miodrag Radović rođen je 1945. godine u Kamenjači kod Trstenika. Školovao se u Trsteniku i Kruševcu. Diplomirao je Filološkom fakultetu u Beogradu 1968, gde je magistrirao i doktorirao (1980). Bio je stipendista Francuske vlade kao i stipendista Humboltove fondacije. Kao lektor, predavač i profesor radio je na univerzitetima u Lionu, Renu, Banjaluci, Nikšiću, Frankfurtu na Majni i Novom Sadu. Jedan je od osnivača Katedre za komparativnu književnost u Novom Sadu. Objavio je, između ostalih knjige: Poetika snova Dostojevskoga,1978; Laza Kostić i svetska književnost, 1983; Oslovljeni svet ili čarobna reč Raška Dimitrijevića, 1998; Lijepo li ova knjiga čita (studije i ogledi), 2001. Priredio i preveo je knjige: Luj Vensan Toma, Antropologija smrti (sa Zoranom Stojanovićem), 1980; Umetnost tumačenja poezije (zbornik), sa Draganom Nedeljkovićem, Beograd, 1979; Književna aksiologija, 1987; Književna retorika danas (zbornik), 2008; David I. Goldstejn, Dostojevski i Jevreji (prev. M. Radović), 2010; Pregledni rečnik komparatističke terminologije u književ- nosti i kulturi (uredio u saradnji sa Bojanom Stojanović Pantović i Vladimirom Gvozdenom), Novi Sad, 2011...
Jovan Zivlak
