Nesuđeni vojvoda Srpske vojvodovine iz Bečeja izabrao pogrešnu stranu
Na istorijskoj Majskoj skupštini u Sremskim Karlovcima, pošto su delegati (a još više okupljena brojna masa) izvikali za patrijarha dotadašnjeg mitropolita Josifa Rajačića, zahtevali su od njega da za vojvodu svoje Srpske vojvodovine biraju nekoga iz vojničkog staleža.
On im je nabrajao imena Srba – visokorangiranih oficira u Habzburškoj armiji, pa i Stefana Jovića iz Starog Bečeja, penzionisanog general-majora i barona od Sigenberga. S obzirom na to da je bio poznat gotovo samo u redovima graničara, ali ne i u svim krajevima carevine, većina se, ipak, opredelila za njegovog nešto mlađeg kolegu, pukovnika Stevana Šupljikca iz Ogulinske regimente.
Tako je plemić Jović ostao zaboravljen i poznat pre svega po svojoj supruzi Eufemiji, čija impozantna zadužbina i danas dominira glavnim bečejskim trgom, a bila je uz to i velika dobrotvorka te sav svoj znatan imetak ostavila mesnoj pravoslavnoj crkvenoj opštini i osnovala fond za obrazovanje siromašne talentovane srpske dece. Sasvim nezasluženo, jer je imao dugu i besprekornu pobedničku militarnu karijeru.
Rođen kao najstariji sin barona Teodora i Nastasije Jović 1776, opredelio se za vojnu akademiju i posle završetka postao oficir u lakoj konjici, husarima. Još kao kadet odlikovan je zlatnom medaljom za hrabrost jer je tokom rata protiv Napoleonove nepobedive armade, samo s jednim vodom napao čitav eskadron francuskih kirasira, oklopljenih konjanika, i uspeo da oslobodi svog zarobljenog komandanta, mada je tokom bitke i sam teško ranjen, pogođen s tri metka. („Slučaj komedijant” je uredio da su mu, pola veka kasnije, baš odavno zaceljene rane spasle i produžile život.)
Carevina je znala da to ceni, u službi je veoma brzo napredovao, zahvaljujući pre svega tome što je bio vešt strateg i zapovednik, čija se ne poriče pa je već u 25. godini imao čin major, kada se oženio „dobrom prilikom“, tri godine mlađom ćerkom Đorđa Jankovića, kapetana Potiskog krunskog dištrikta, sa sedištem u Starom Bečeju. Nisu kasnije imali poroda, a pošto je potekla iz veoma bogate familije, Eufemija nije želela da se seli iz roditeljske atraktivne spratne palate pa čak ni dok joj je suprug bio raspoređen u Petrovaradinsku regimentu.
Bečejci onoga vremena valjda su mu bili zahvalni što je spasao grad još većih razaranja. Naime, oslobođeni razbojnici srpske i mađarske nacionalnosti, ne mareći nimalo za revolucionarne i slobodarske ideale koji su kružili Starim kontinentom u proleće 1848, krenuli su da napadaju jevrejske domove, ali i kuće pojedinih činovnika i dobrostojećih trgovaca, ne mareći kome narodu pripadaju, otimajući sve što je vredno, pa su ih potom tako temeljno opelješene i palili. Mada već u penziji, u 72. godini energični Jović je okupio odred vojnika, 30. aprila opkolio varoš i ekspresno pohapsio razularene pljačkaše.
Međutim, u tim politički haotičnim vremenima,nije bilo oficirima lako da se odluče hoće li ostati verni zakletvi datoj caru, pristupiti vojsci novoformirane pobunjeničke mađarske vlade Lajoša Bačanjija ili štabu Srpskog narodnog pokreta u Karlovcima. Iz ko zna kojih razloga, Jović je smatrao da su mu od monarha Ferdinanda ipak bliži Pešta i ustanici Lajoša Košuta. On je stalno ponavljao da zapravo nije protiv Beča (koji je i onako daleko), već mu je jedini cilj bio da se izbegne krvoproliće mađarskog i srpskog stanovništva na njegovom terenu. Međutim, kada su naredne godine ruske trupe ugušile ustanak u Ugarskoj, morao je general Jović da odgovora za fatalno pogrešan izbor strane u svom poslednjem ratu.
Zbog predaje Osječke tvrđave mađarskoj vojsci izveden je pred Vojni sud Austrije i prvobitno osuđen na smrt vešanjem, ali mu je zbog zasluga za dvor i herojstava iskazanih još u mladosti, kazna zamenjena s 20 godina teške robije. Izdržao je punih 11 u kazamatima Olomouca, tadašnjeg najozloglašenijeg zatvora države Habzburga (danas je na teritoriji Slovačke), a onda, zbog lošeg zdravstvenog stanja i već u dubokoj starosti, ipak oslobođen. Vratio se u Stari Bečej teško oboleo i ubrzo preminuo u 84. godini.
Prvobitno je pokopan u porodičnoj grobnici Jovića na gradskom Pravoslavnom groblju, a kada je naredne godine i supruga umrla i sahranjena u tek sagrađenoj kapeli, kovčeg s njegovim posmrtnim ostacima tu je prenet i položen u kripti.
Vlastimir Jankov
potpisi ispod fotki:
1. Zadužbina i danas dominira centrom Bečeja
2. Plemićki grb barona od Sigenberga
3. Portret baronice i dobrotvorke Eufemije
4. Kapela u kojoj počiva bračni par Jović