U Crnoj Gori na 600.000 stanovnika 50 registrovanih stranaka
PODGORICA: Prema podacima Javne uprave u Crnoj Gori je registrovano 50 političkih stranaka, poslednje u decembru prošle godine registrovane partije su Socijalisti Crne Gore i Demokratska partija Roma, pišu podgoričke Vijesti.
agovornici lista ističu da 50 registrovanih političkih partija u Crnoj Gori na nešto više od 600 hiljada stanovnika, odraz je politički nezrelog društva, nedovoljno razvijene demokratske svesti na političkoj sceni, prizemnih motiva i podsticaja vlasti na hiperprodukciju novih stranaka, “kako bi se zbunilo opoziciono biračko telo”.
Prema njihovim rečima, veliki broj političkih partija malo govori i o stvarnoj širini političkog spektra i ne može doprineti demokratizaciji države.
Politički analitičar Dragiša Janjušević, ocenio je da se, kada je reč o velikom broju političkih partija na ovako malom broju stanovnika, može reći da smo još tranziciono društvo, odnosno, “šampioni” u trajanju tranzicije društva iz jednopartijskog u višestranačko.
“To nam, takođe, govori da je naš višepartizam simuliran i lažan, što će reći da je hiperprodukciju i inflaciju političkih partija upravo podsticala vlast kako bi se stvaralo što veće zamešateljstvo i zbunjenost u opozicionom biračkom telu”.
Janjušević je ocenio da veliki broj partija ne može proizvesti kvalitet, već da, naprotiv, stvaranjem sitnih ratova u opoziciji profit izvlači vladajuća partija koja i dalje podstiče demokratski simulakrum i privid jedne ravnopravne izborne utakmice.
“I upravo nepostojanje čvrstog dogovora između opozicije i jake zajedničke platforme govori u prilog činjenici da imamo i tranzicionu vlast i tranzicionu opoziciju, sa riplijevskom dužinom trajanja”.
Ovakva situacija, kako je istakao, ne može doprineti demokratizaciji Crne Gore, “već nas, paradoksalno, stavlja u niži nivo društvene i demokratske produktivnosti nego što je bio jednopartijski sistem”.
Profesor političke sociologije iz Beograda, Zoran Stojiljković, ocenio je da u svim složenim, brojnim linijama interesnih, vrednosnih, nacionalnih i verskim podelama ispresijecanih društava, postoje uslovi i za brojne političke podele i pluralno partijsko organizovanje.
“One se dodatno umnožavaju internim sukobima i podelama unutar postojećih partija i nastajanjem novih. Posebno je to slučaj sa društvima, poput Crne Gore, koja karakteriše rašireni violentni politički mentalitet i brojne liderske ambicije, koje je relativno lako iskazati u polju politike“.
Stojiljković je naglasio da je od broja registrovanih partija bolji pokazatelj realno znatno manji broj partija koje prežive nekoliko izbornih ciklusa i realno postoje i đeluju i u međuizbornom periodu:
“Kao i gustina partijskog članstva, odnosno udo onih sa partijskim knjižicama u ukupnom biračkom telu koji je u Crnoj Gori, kao i Srbiji, izuzetno visok, posebno kada se radi o članstvu u vladajućim partijama“.
Stojiljković je ocenio da veliki broj partija govori o dinamici političkog života, o čestim promenama unutar političkog spektra, pre svega opozicionog, ali nije garancija demokratskog kvaliteta političkog života, kao ni demokratskih standarda unutarpartijskih odnosa.
Istakao je da veliki broj registrovanih, pa i u političkom životu „kako-tako prisutnih partija“, malo govori i o stvarnoj širini političkog spektra.
Pitanje je, recimo, da li dvocifreni broj partija koje sebe određuju kao socijalističke i socijaldemokratske zna i da zaista i u praksi imate ljvičarske politike? Mogu li se i pažljivi analitičari partijske scene dosetiti svih podela unutar socijalista, liberala ili narodnjaka i manjinskih partija i da li su one nosile neki značajniji demokratski pomak“.