Podrška i poštovanje Vučeviću za unapređenje odnosa sa Crkvom i nastojanje da se grade verski objekti, gradonačelnik Đurić nastavio politiku podrške izgradnjom hrama na Limanu i memorijalnog centra posvećenog stradalima 1942.
Skupština Grada Novog Sada danas je donela istorijsku odluku, da se usvoji urbanistički plan koji će omogućiti više verskih objekata u multikonfesionalnoj metropoli, kakva je Srpska Atina. Ova odluka, plod politike koju je od 2012. godine vodio Miloš Vučević, a nastavio njegov naslednik na dužnosti gradonačelnika Milan Đurić, stvara uslove da se i u jednom od najurbanijih gradskih naselja, na čuvenom Limanu, podigne pravoslavni hram, sa memorijalnim centrom posvećenim onima koji su nedaleko odatle stradali od ruke hortijevskog okupatora i nestajali pod talasima ledenog Dunava 1942. godine.
Besmislene tvrdnje autošovinista
Radost zbog ove lepe vesti za Eparhiju bačku i celokupnu Srpsku Pravoslavnu Crkvu i njen verni narod, ipak ovih dana pokušavaju da pokvare pojedini autošovinisti, koji manipulišu građanima, plaše ih nestajanjem „dragocene“ livade ispred njihovih zgrada i time da ako dobiju hram, neće dobiti drveće i sadržaje za decu. Možda oni i ne znaju kako crkve i njihove porte izgledaju, pa ih mešaju sa, njima dragim, betonskim platoima kojima dominira kakva statua Karla Marksa. Ovim besmislenim tvrdnjama pokušavaju da zamaskiraju svoju mržnju prema tradicijama i veri svog naroda. Jedan od njih je i otvoreno rekao da je glavna frustracija što Novim Sadom vlada „koalicija SNS-SPC“.
Ovom izjavom pokušava da se u negativan kontekst stavi ogroman trud i uspeh Miloša Vučevića da se odnos gradske vlasti i Eparhije bačke popravi, nakon godina potpunog nepoštovanja i nipodaštavanja Crkve i pravoslavlja, koju je ispoljavala gradska vlast sastavljena od stranaka koje stoje i iza ovih aktuelnih napada na planove urbanističkog uređenja. Da li je istina da biti za izgradnju hrama „nije novosadski“?
Duhovni dragulj Almaškog kraja
Podsetimo se kako su se Novosađani, pa i Srbi uopšte odnosili prema svojoj Crkvi tokom istorije. Šetajući jednom u almaškom kraju, ušao sam u najveći pravoslavni hram Srpske Atine, crkvu Sveta Tri Jerarha, poznatiju kao Almaška. Tada sam saznao neverovatnu priču koja je pravi primer povezanosti sa narodom. Hram su podigli stanovnici sela Almaš, koje je postojalo tada u blizini Temerina, sve do 1718. i kolektivnog preseljenja svih žitelja u Petrovaradinski šanac. Odmah po dolasku ovi Srbi su podigli trošnu crkvicu od prirodnih materijala. Čim su počeli da prosperiraju 1733. izgradili su malo veću, da bi na kraju, oko i iznad nje, kako ne bi prekidali bogosluženja i poštovanje čudotovrne ikone, počeli da zidaju novi hram. Ova nova bogomolja je bila toliko velika da je u njenu unutrašnjost tokom gradnje stala čitava stara crkva, koje je porušena tek po završetku nove 1797. godine. Ona je danas ne samo duhovni dragulj, već i turistička atrakcija čitavog grada i ponos Almaškog kraja, koji je, opet kroz kvalitetnu kulturnu politiku vlasti, 2019. godine zaštićen kao kulturno-istorijska celina. Dakle, izgradnja crkava i težnja ka proširenju površina koje zauzimaju, obeležje su urbanog razvoja Novog Sada od njegovih početaka.
Od crkava-brvnara do hramova
Tako je i u mojoj Subotici, gde smo prošle godine slavili tri veka od početka izgradnje pravoslavne crkve, takođe na mestu nekadašnje kapele od blata i trske. Tako je bilo i 1690. godine, kada su ravanički monasi, nakon što su šesto kilometara nosili ćivot Svetog kneza Lazara, u Sentandreji, severno od Budimpešte, podigli drveni hram Svetog Luke i tamo položili svete mošti srpskog viteza iz bajke. Od crkava-brvnara, ubrzo su ovo mesto na krajnjem severnom dometu naše duhovnosti ispunili hramovi, građeni po najmodernijim arhitektonskim i umetničkim standardima onog doba. Da je takav odnos trajao kroz vekove možete videti i na Krfu, u muzeju „Srpska kuća“. Na staroj fotografiji srpski vojnici stoje okupljeni oko crkvice izgrađene od lima starih buradi za naftu! Iako je Grčka Crkva ustupila hramove u samom gradu Krfu za Srbe, oni su i u bolnicama i među šatorima gradili improvizovane bogomolje za svoje potrebe. Veru im nije poljulala ni Albanska Golgota, pa neće danas ni Novosađanima oni koji misle da je „novosadski“ samo ono što je trajalo od 1945. do 1990. godine, suzbijajući svaku duhovnost i tradiciju u ime ideologije. Nekadašnjem gradonačelniku Milošu Vučeviću i aktuelnom Milanu Đuriću, valja pokazati najveće poštovanje i pružiti najširu podršku, zbog hrabrosti da se ne povinuju volji agresivnih ideoloških manipulatora.
Sava Stambolić, analitičar