Tokom XVIII i XIX veka brojni oficiri iz Vojne krajine su se posle penzionisanja, opredeljivali da penzionerske dane provode u Novom Sadu. To je bio razlog zašto je i Novi Sad često šaljivo bio zvan i penzioneropolis. U Kraljevini Jugoslaviji, nisu svi zaposleni imali pravo na penziju. Veća preduzeća su formirala penzione fondove, a državni činovnici su po zakonu od 1923. godine (dopunjenom 1931.) stavljani u penziju kad navrše 65 godina života.