Nema političara u Srba koji se u svom „programu“ ne kune u nasušnu potrebu decentralizacije, svedočeći o pogubnom uticaju posvemašnje „beogradizacije“, ili kada je Vojvodina u pitanju „novosadizacije“, na ekonomski, demografski, kulturni i ini napredak Srbije, ali smenjujući se u skupštinskim klupama sa leve na desnu stranu, odnosno bivajući vlasna ili opoziciona, ni jedna politička stranka nije propustila priliku da dodatno učvrsti status kvo po kome na zagarantovan prosperitet „provincija“ može da računa samo „milošću prestonice“. Bila ona republička ili pokrajinska.