Karantin uveden kao"lek" u Evropi u 14. i 15. veku posle kuge

Karantin kao mera za kontrolu sirenja bolesti, istorijski se veze za persijskog mislioca, Ibn Sina koji je na Zapadu poznat pod imenom Avicena (980-1037).

Bio je lekar, filozof, matematičar, i fizičar. Njegovo najpoznatije delo je “Knjiga isceljenja i Medicinski kanon”.

U toj medicinskoj enciklopediji od pet svezaka, Avicena je prvi odredio 40-dnevnom sanitarnu izolaciju, kao metod za izbegavanje zaraze Metodu je nazvao je "al-Arba''iniya" (četrdesete), koja je u ranom venecijanskom jeziku doslovno prevedena na "kvarantenu".

Karantin je bila obavezna praksa u bolnicama širom islamskog sveta kako bi se sprečilo širenje lepre, i drugih zaraznih bolesti.

Karantin je počeo češće da se primenjuje u Evropi, posebno u Veneciji, za vreme i nakon kuge crne smrti u 14. i 15. veku.

Izraz "karantin" označavao je četrdesetodnevni period kada su svi brodovi morali biti izolovani pre nego što bi putnici i posada mogli izaći na obalu.

Uspeh ove metode u suzbijanju širenja epidemija doveo je do opstanka izraza „karantin“ do danas.

Karantin sada označava sve vrste sanitarne izolacije, čak i kada traje manje od četrdeset dana.

Svetska Zdravstvena Organizacija savetuje strogu higijenu, pranje i dezinfekciju ruku, kao jednu od mera u zaštite od smrtonosnog virusa.

Postoje dokazi o upotrebi materijala sličnih sapunu u drevnom Vavilonu koji datiraju oko 2800. godine pre Hrista.

Sapun kakav poznajemo danas, prvi put je proizveden na Bliskom Istoku u 10. veku, period koji se naziva “Zlatnim dobom islama”.

Persijski lekar, alhemičar i filozof Abu Bakr Muhammad Ibn Zakarija Al Razi (854-925), poznat na Zapadu kao Rasis, opisao je nekoliko recepata za izradu sapuna.

U to vreme Sirija je bila najveći proizvodzač i izvoznik sapuna u druge delove islamskog sveta i u Evropu.

Do 13. veka proizvodnja sapuna proširila se na područje Bliskog Istoka i Severne Afrike, a glavni proizvođači su bili u Fezu, Nablusu, Damasku i Alepu.

Alkohol ljudi već dugo koriste kao anestetik i dezinfekciono sredstvo.

Istoričari su utvrdili da prvi tragovi destilacije alkohola datiraju iz 2000. godine pre nove ere, u civilizaciji u doline reke Ind.

Dezinfekcija alkoholom uvedena je u prvoj bagdadskoj bolnici, koju je 805. godine sagradio kalif Harun al-Rašid. Ova se praksa proširila na islamski svet, zahvaljujući uspehu upotrebe alkohola kao dezinfekcijskog sredstva, čiji je rezultat bio povećanje broja preživljavanja pacijenata koji su podvrgnuti operaciji.

Otkrivanje dezinfekcijskog efekta alkohola dovelo je do toga da su evropski jezici prihvatili izvorni arapski naziv (al-Kuhul), što znači "suština", naziv koji proizilazi iz metode destilacije.

Danas je globalna potražnja za medicinskim alkoholom dostigla neviđeni vrhunac. Antiseptički gelovi na bazi alkohola postali su nužni za očuvanje ruku bez koronavirusa.