Dnevnik na Bemusu: Glasovi godišnjih doba

Upravo koncerti Kamernog orkestra Slovenačke filharmonije i internacionalni, po poreklu članova, Ansambl „La Voce Strumentale“ (Instrumentalni glas) obeležili su visokim kvalitetom dugovečnu prestoničku manifestaciju umetničke muzike, obećavajući povratak njenim, nekad slavnim danima.

Petnaestočlani slovenački ansambl sa standardno koncipiranim programom koji pored nacionalnog autora (Uroš Krek, s neoklasičnom Sonatinom za gudače) i reprezentativnog dela romantičarske literature (Serenada u Ce-duru Petra Čajkovskog) centralno mesto daje instumentalnom koncertu i sjajnoj internacionalnoj solistkinji, pokazao je u pažljivom preplitanju kvalitativno ujednačenih gudačkih grupa visoki nivo muziciranja. Šteta je što izuzetno muzikalnu i studioznu violončelistkinju Natali Klajn nije čulo više posetilaca. Vanredna engleska umetnica se u svakom pogledu savršeno prikazala u Koncertu za violončelo i orkestar br. 1 u Ce-duru Jozefa Hajdna, osvajajući izvanredno oblikovanim, toplim i nosivim tonom (prelepo iznijansiranim u centralnom Adađu) i briljantnom, stilski autentičnom interpretacijom brzih okvirnih stavova.

Ansambl „La Voce Strumentale“ sa sedam mlađih članova zanimljivog sastava (tri violine, viola, violončelo, čembalo i lauta) na čelu sa svojim vođom, harizmatičnim mladim ruskim umetnikom Dmitrijem Sinkovskim, velikom zvezdom rane muzike, koji se u sklopu svojih razgranatih interesovanja i bogate karijere iskazuje kao vrstan violinista, pevač – kontratenor i dirigent, priredio je, prvi put svirajući u Beogradu, veče kompozicija Antonija Vivaldija. Prvi deo programa bio je posvećen čuvenom, i široj publici poznatom ciklusa koncerata za violinu i orkestar Četiri godišnja doba, često prisutnom na podijumu u raznim prilikama i s različitim instrumentalnim formacijama u pratnji soliste.

Gostujući muzičari su ih predstavljali vedro, temperamentno (posebno u solističkoj partiji i basu kontinuu), u svim dinamičkim nivoima, kulminacijama i antiklimaksima i podrazumevajućim kontrastima i efektima proisteklim i iz njihovog programskog sadržaja, i, naročito, u inspirativnom skladu sa Sinajskim. Njegovo stilski adekvatno i tonski elegantno, upravo maestralno izvođenje violinske deonice krasili su tehnička sigurnost i izražajna maštovitost i uverljivost, i razume se, savršena saradnja s ravnopravnim orkestrom, pođednako i u rastućem i opadajućem intenzitetu, te svim originalnim otklonima od konvencionalnih tumačenja.

Početak drugog dela večeri s Koncertom za lautu i violu d’amore u de-molu, RV 540 (sa solistima Izidorom Erazemom Grafenauerom i Marijom Kristinskom) doneo je izvesno smirenje, posebno u prefinjenoj lautskoj partiji centralnog Larga, ostvarenog zvučnošću i oblikom trio-sonate. A onda, kao savršeno otkrovenje i neobičnost, u Vivaldijevoj Kantati „Cessate, omai cessate, RV 684“, s dva rečitativa i dve arije, kao interpretator kontratenorske deonice, pred ansambl je stao Dmitrij Sinkovski. Na trenutke i dirigujući ili uzimajući violinu u ruke, svestrani umetnik potpuno je očarao iznenađeni auditorijum poletnim, tehnički i izražajno besprekornim tumačenjem barokne vokalno-instrumentalne muzike i njenih specifičnih raskošnih ukrasa, ali i retko lepim kontratenorskim glasom, sa, rekli bismo, i raritetnom primesom mecosopranske, ili altovske boje.

Fleksibilost dinamičkih i frazeoloških pokreta, pouzdanost intonacije i visoka sposobnost kontrole dugim dahom vođenog i oblikovanog vokalnog aparata, odgovarajuća gestikulacija i vanredna pokretljivost pevačke deonice u svim nijansama izraza, čuli su se i u dodacima, zaključno s prekrasno „izosećanom“ renesansnom pesmom Yona Daulenda, kao trećom dopunom programa Ansambla „La Voce Strumentale“, koji bi po mnogim karakteristikama mogao biti i najznačajnije i najprijatnije osveženje, odnosno prvi vrhunac u dosadašnjem toku festivala.

Marija Adamov