U Novom Sadu se igrao noćni fudbal još 1932.

Davne 1932, između ekipe beogradske “Jugoslavije” i budimpeštanskog “Ferencvaroša”, odigran je meč, na stadionu i u organizaciji novosadskog kluba “Radnički”. Time je naš grad poneo titulu prvog u Vojvodini gde se fudbal igrao pod mesečinom. Domaćini su se tada pokazali kao dostojni protivnci i uspeli da izbore častan remi od 2:2 protiv favorizovanog tima iz Mađarske.

- Kada biste upitali ljubitelje “najvažnije sporedne stvari”  kada je odigrana prva utakmica pod veštačkim osvetljenjem u Novom Sadu, listom bim vam rekli da se to zbilo 1. marta 1967. godine kada je “Vojvodina” golom Stanića pobedila “Seltik” u četvrtfinalu Kupa evropskih šampiona - objašnjava Đurđev. - Ipak, istina je da su se noćne utakmice u Novom Sadu igrale trideset pet godina pre te veličanstvene pobede nad prvakom Škotske.

Početkom tridesetih godina prošlog veka, nastavlja Đurđev, noćne utakmice su postale popularne među Jugoslovenima, a prva je odigrana u junu 1932. godine u Beogradu. Nedugo zatim, pokrenuta je akcija da se slična manifstacija organizuje i u našem gradu, koju nisu inicirali tada najpopularniji novosadski  klubovi “Vojvodina” i “Nak”, već “Radnički”.

- Rukovodstvo ovog kluba uspelo je u septembru 1932. godine da priredi prvorazrednu senzaciju za tadašnji sportski Novi Sad. “Radnički” je organizovao gostovanje “Ferencvaroša” iz Mađarske, u ono vreme jednog od najjačih i najuspešnijih fudbalskih klubova u Evropi. Radi što lepšeg prezentovanja fudbalske igre, organizatori su rešili da se timu “Ferencvaroša” na terenu suprostavi tada jedna od najkvaliktetnijih domaćih ekipa, beogradska “Jugoslavija”. Dodatna poslastica bila je namera da se meč odigra u noćnom terminu, te je to je bila prva fudbalska predstava u sportskoj istoriji Novog Sada, koja je odigrana pod veštačkim osvetljenjem - tvrdi direktor Arhiva.

List “Politika” je pred utakmicu izveštavao da za taj noćni događaj vlada veliko interesovanje u prestonici, ali i širom Vojvodine, a Đurđev objašnjava da je meč za Beograđane bio izuzetno važan jer je ranije te godine “Ferencvaroš“, tadašnji prvak Mađarske, porazio “Jugoslaviju” sa čak 7:0.

 - Tog 21. septembra 1932. godine, Novi Sad se spremao za do tada neviđeni fudbalski praznik. O samoj atmosferi možemo više doznati iz izveštaja koji je objavljen u “Politici”, gde piše i da je Novi Sad “doživeo do sada neviđenu senzaciju”. Još rano po podne podne počeli su da stižu vozovi prepuni sveta, iz Subotice je došao pun navijački voz, a bilo ih je još iz Sombora, Velikog Bečkereka i drugih mesta iz Vojvodine. Novosadske ulice bile su pune navijača, te je varoš imala neobično svečani izgled - kaže Đurđev, na osnovu onoga što je saznao iz tadašnjih novinskih izveštaja.

Na igralištu “Radničkog” čitav sat ranije sva mesta su bila popunjena, a narod je neprekidno dolazio i navaljivao na kapije kad više nije bilo gde da se sedne. Neprobojna masa, pisalo je u novinama, stajala je uz samu aut liniju, dok je osvetljenje igrališta bilo mnogo slabije nego na noćnim utakmicama u Beogradu, te se sa tribina jedva moga pratiti tok igre. Prema izvorima našeg sagovornika, bilo je više od 7.000 gledalaca.

Meč je prvobitno zakazan za 21 čas, ali je zapravo počeo u 21.30. Kašnjenje je odgonetnuo legendarni bel “Vojvodine” i “Radničkog”, Đurica Avramović, koji je novinarima rekao: “Meč je trebao da počne, ali struje nije bilo sve dok se ne plati centrali akontacija. Tada je moj otac dao pare i igralište je osvetljeno”.

- Za sledeću godinu “Vojvodina” i “Radnički” su napravili konzorcijum za zajedničko organizovanje noćnih fubalskih utakmica  - kaže Đurđev.

Po njegovim rečima, fudbal postaje popularan među Novosađanima već nakon Prvog svetskog rata. Karakteristično je bilo da su Mađari i Nemci imali svoje klubove, Jevreji su imali danas zaboravljenog “Judu Makabija”, a Srbi su imali “Vojvodinu”. Za mesto na tabeli borio se i F.K. “Radnički”, osnovan 1925. godine. Fudbalska tradicija u Novom Sadu, po oceni Petra Đurđeva, duboko je ukorenjena. On napominje da F. K. “Vojvodina” predstavlja raritet na Balkanu, imajući u vidu da je postojala i u vreme kraljevine, “preživela” Drugi svetski rat, i opstala do danas, postavši simbol Novog Sada i jedan od najvažnijih domaćih klubova.   

   D. Ristić

Svedok - Franjo Valok



Prema kazivanju Petra Đurđeva, jedan od igrača “Jugoslavije”, a kasnije sportski novinar, Franjo Valok, prisećao se te magične septembarske večeri uz dosta komičnih trenutaka, koji su izazivali opšti smeh kod gledališta. Pričao je da je, usled slabog osvetljenja, vidno polje bilo ograničeno, pa publika nije mogla da primeti putanju lopte kada je letela iznad sijalica, te su gledaoci “odgonetali” gde će se pojaviti u vidokrugu. “Naročito je bilo veselo kada su golmani degažirali, pa je lopta, koju je za trenutak gutala pomračina, najčešće padala tamo gde smo je najmanje očekivali”, prepričava Đurđev Valokove reči.