Tragom svetlopisa: „Fićine“ kapi koje život znače

za nekoliko minuta je stigao u Zavod za transfuziju krvi, u kojem je bio redovan  i nagrađivani davalac krvi,  prvi je dao dragocenu  pomoć postradalima. Vest se, zajedno sa slikom humanog darodavca,  sutradan našla na stranicama dnevnih listova, delovala kao primer i poziv ostalima da pođu stopama Filipovića, tada već poznatog , priznatog novosadskog sportiste, građevinskog tehničara i uspešnog fotografa.

„Fića“ je od rane mladosti stekao popularnost u Novom Sadu jer je već kao učenik Srednje građevinske škole počeo da igra fudbal u podmlatku Fudbalskog kluba „Vojvodina“ još u prvim godinama posle Drugog svetskog rata, kada je nosila ime „Sloga“. Bilo je to vreme kada je na čelo crveno- belih došao slavni trener, nekadašnji reprezentativac Jugoslavije, Branislav Bane Sekulić. Tada je Filipović igrao zajedno s budućim legendama našeg fudbala Tozom Veselinović, Vujadinom Boškovim,Mladenom  Krginom, Svetozarom Cecom  Vlaovićem, Lazarom Čikarom Kantardžićem,…



Međutim, vrlo brzo se posvetio tenisu i nastavio sportsku karijeru u Teniskom klubu „Vojvodina“, najpre kao junior( 1949. godine je bio juniorski prvak Vojvodine), zatim kao član seniorske ekipe u saveznom takmičenju i kao trener ženske ekipe sa čuvene  3M(Maja Đukić,Maja Matejić i Maja Jankulov) koje su bile najlepše devojke u jugoslovenskom tenisu i prvakinje države, sjajne strudentkinje i potom veoma poslovne u svojim profesijama, supruge poznatih i uspešnih muževa. Filipović je zapažen i kao rukovodilac teniske škole „Vojvodine“  a pedagoški rad s teniserima je nastavio u Bambergu u Gornjoj Bavarskoj.Kao igrač i trener radio je i inostranstvu osamnaest godina.



Za vreme boravka u Novom Sadu, sve do  odlaska u Nemačku, Filipović ni jednog trenutka nije prestao da se druži  s tada već fudbalskim zvezdama u dresu „Vojvodine“. Putovao je sa njima kao navijač i strastveni fotograf koji je kamerom ovekovečio bezboj značajnih trenutaka u svetloj istoriji kluba. Na njegovim su snimcima sačuvani likovi svih igrača takozvane zlatne generacije, momenti s nezaboravnih utakmica u zemlji i inostranstvu a snimio je i gol Sime Milovanova koji je prilikom izvođenja slobodnog udarca loptom pocepao mrežu koju je čuvao nemoćni golman Napretka iz Kruševca!



Uspešno bavljenje fotografijom Tomislav Filipović je započeo već u školskoj fotosekciji, potom u novosadskom Foto klubu „Branko Bajić“ i kao profesionalac u Urbanističkom zavodu i Ateljeu za projektovanje „Plan“ u Novom Sadu. Kamerom je godinama snimao izgradnju celog Novosadskog univerziteta i objekata na bezbroj drugih lokacija u zemlji i inostranstvu. Bio je i vojni snimatelj dok je služio vojsku u Kraljevu. Veštinu snimanja iz aviona pokazao je i sarađijući s Maticom srpskom; za njene potrebe je više puta, početkom pedesetih godina prošlog veka, leteo nad Novim Sadom i načinio atraktivne fotografije.



Objavljene su na naslovnoj strani Almanaha Matice srpske 1944-1955. godine, povodom obeležavanja 10-godišnjice oslobođenja Vojvodine. Kao urednik Almanaha se potpisao Miloš Miša Hadžić, sa saradnicima Savom Josićem, dr Branislavom Bukurovim i Lazarom Atanackovićem. Motivi Novog Sada snimljeni iz ptičje perspektive štampani su kao atraktivne i do taka neviđene razglednice u vidu poštanskih dopisnica, a pojavila se i štampana kolekcija od  dvanaest motiva grada  u originalnom formatu  filma na kojem su snimljeni, 2,5 x 4 santimetra, smotana u vidu „harmonike“. Bio je to svojevrsni bestseler za kolkecionare koji i danas visoko cene ovaj originalni proizvod novosadskog fotografa Tomislava Filipovića.Kao nesvakidašnji suvenir brzo je rasprodat pa se i sada čuva kao vredna uspomena.



Baveći se snimanjem iz aviona „Fića“ je među vazduhoplovcima upoznao i lepu padobranku , šampionku Jelenu, tada učenicu novosadske Pozorišne škole, potonju suprugu fudbalske legende Vujadina Boškova. Njeni lepi portreti nastali posredstvom  Filipovićeve kamere, obišli su svet jer su izlagani, kao deo kolekcije Foto kluba „Branko Bajić“, na više izložbi fotografija u nekadašnjoj Jugoslaviji i drugim zemljama.



Borivoj Mirosavljević





Uvek na vrhu



Tomislav Fića Filipović je rođen 24.juna 1931. godine u Kanjiži. Osnovnu školu završio je u Bečeju a potom nastavio školovanje u Novom Sadu. Najpre u Muškoj gimnaziji a potom na Arhitektonskom odseku Srednje građevinske škole. Oženio se s koleginicom iz istog razreda.Završio je i Vazduhoplovnu školu pa se zaposlio kao građevinski tehničar, izvrsni maketar i dokumentator u Zavodu za urbanizam. Jedno vreme je radio u  projektnoj organizaciji „Plan“ i imao svoj atelje na vrhu Tanurdžićeve palate u centru N ovog Sada, sve do odlaska u Nemačku 1968. godine.



Sportom je počeo da se bavi u Fudbalskom klubu „Vojvodina“ sa čuvenim bebama trenera Baneta Sekulića, potom je igrao i bio trener  u Teniskom klubu „Vojvodina“ i u Bambergu u Nemačkoj. Istovremeno se veoma uspešno bavio fotografijom, učestvovao na više izložbi i osvojio niz vrednih nagrada. Umro je u maju 1994. godine.