Odlazak barda vojvođanske umetnosti Pavla Blesića: Slikar duše grada

Osnovnu i Građansku školu pohađao je u rodnom gradu, a potom se školovao u znamenitoj somborskoj Učiteljskoj školi, te na ovdašnjoj Trgovačkoj akademiji. Maturirao je u obe ove škole neposredno po završetku Drugog svetskog rata, 1945/46. godine. Posle odsluženja vojnog roka pohađao je Višu pedagošku školu u Novom Sadu, u kojoj je 1955. g. diplomirao na Likovnom odseku, kao najbolji u klasi. Već kao zreo čovek Pavle Blesić je, između 1967. i 1971. godine, studirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu, na Grupi za istoriju umetnosti.  

Odmah posle završene mature Blesić se zaposlio kao učitelj u selu Stanišiću, a od 1958. radio je kao nastavnik likovnog vaspitanja u rodnom gradu, u osnovnoj školi „Bratstvo-jedinstvo“. I danas ga još generacije stanišićkih i somborskih đaka pamte kao vrsnog likovnog pedagoga, koji je u njima vešto budio sklonost ka umetničkom izražavanju i spoznaji naše i svetske umetničke baštine.

Svoju impresivnu stvaralačku delatnost u vajarstvu i slikarstvu Pavle Blesić započeo je krajem 1950-ih. Osim skulptura i slika, uspešno se bavio i crtežom, akvarelom i tapiserijom. Godine 1965. postao je i član Udruženja likovnih umetnika Srbije. Njegov velik slikarski opus, koji pokriva bezmalo sve ključne likovne obrasce svog vremena, jedan je od onih koji su oblikovali prepoznatljiv umetnički identitet Sombora u drugoj polovini HH i na početku HHI stoleća. Jednako tako, i Sombor je oblikovao umetnost Pavla Blesića, čiji se likovni izraz, kroz različite slikarske cikluse i opuse, prvenstveno temeljio na emotivnom doživljaju zavičaja. Bio je doživotni zaljubljenik u rodni grad, koji je njegovim slikama davao prepoznatljiv pečat, ne narušavajući autonomiju slike i njen autentični znak lepote jezika boje, ritmova i svetlosti.

Tokom punih šest decenija zavidne umetničke karijere, Blesićevim slikama promicali su zaboravljeni bedemi u prisenku raskošnog somborskog zelenila, potom njegove čuvene stare kapije, kao diskretni glasnici nostalgičnih predstava drevne gospodstvenosti i prisnosti, pa oglasni stubovi, gradski pejzaži, ali i zaboravljene škrinje, stari medaljoni, pečati i zapisi, kao i prizori antike ili portreti sa fotografija iz porodičnog albuma, sve do starih satova iz skorašnjeg opusa Tempus fugit ili Vreme teče. Slično svom sugrađaninu Milanu Konjoviću, i Pavle Blesić svoj životni i umetnički krug zaokružio je ikonografskim zapisima, sa neobično snažnim zračenjem mistike. Skulptura je bila drugi, jednako snažan vid umetničkog izraza Pavla Blesića. Njome je i započeo svoju umetničku misiju, sa poznatom izložbom u slobodnom prostoru somborskog parka 1959. godine. Nakon dužeg prekida, skulpturama se vratio 1983. godine. One su, oslobođene konvencionalnih stega, vremenom postajale deo harmonije somborskog gradskog prostora, oplemenjujući ga, obogaćujući i dajući mu nov značaj i dimenziju.

Tokom svog umetničkog rada Pavle Blesić je izlagao na preko 50 samostalnih i preko 500 kolektivnih izložbi (od 2011. do 2016. g. imao je i svoju veliku stalnu postavku u istorijskom zdanju Preparandije u Somboru, dok ovo zdanje restitucijom nije predato SPC), a o njegovoj umetnosti objavljene su četiri značajne monografije uglednih autora, kao i velik broj umetničkih kataloga. Dobitnik je i mnogobrojnih nagrada, među kojima ističemo Orden rada sa srebrnim vencem, Oktobarsku nagradu Sombora, kao i brojne nagrade na likovnim manifestacijama u zemlji i svetu. Značajan deo svojih slikarskih i vajarskih radova Pavle Blesić zaveštao je rodnom gradu, odnosno Gradskom muzeju u Somboru, koji poseduje njegov bogat legat. Kroz čitav svoj stvaralački vek rado se odazivao pozivima humanitarnih organizacija i svojim delima izdašno je pomagao njihov rad. Posebno je i zdušno podržavao rad obnovljenog somborskog „Bunjevačkog kola“, prepoznajući u njegovim aktivnostima žile svojih porodičnih korena i niti sopstvenog porekla. Stupajući na stazu večnosti Pavle Blesić je ostavio iza sebe neprocenjivo svedočanstvo jednog vremena i jednako snažno svedočanstvo nesvakidašnje posvećenosti i neprolazne zaljubljenosti u Sombor, što je mogao samo čovek istinski velikog duha i trajne nostalgije za jedinstvom svog umetničkog bića i duše ovog grada.

Milan Stepanović