ISTORIJSKA ČITANKA: Kratka priča o Fridrihu II
Na razmeđu 12. i 13. veka, 1194. godine, rođen je jedan od najzanimljivijih srednjovekovnih vladara, Fridrih Drugi Hoenštaufen.
On je bio sin nemačkog cara Hajnriha Šestog i kraljice Sicilije, Konstance. Ubrzo je naslednik dve najmoćnije države srednjovekovnog Zapada ostao siroče, postavši štićenik pape Inoćentija Trećeg: Fridrih je postao punoletan 1208. godine, za kralja Nemačke je proglašen 1212. godine, a za cara je krunisan 1220 godine od strane pape Honorija Trećeg. Međutim, ubrzo je papstvo strahovalo od njegove rastuće moći, težeći da spreči objedinjavanje nemačkih i sicilijanskih poseda.
Od Fridriha je papstvo zahtevalo da uzme učešće u krstaškom ratu. Posle višestrukog odlaganja, zbog potrebe da učvrsti vlast na Siciliji, Fridrih se otisnuo put Svete zemlje. Međutim, izbijanje epidemije primoralo je Fridriha da se vrati u Italiju. Novi papa, Grgur Deveti je smatrao to samo izgovorom i odlučio se da ekskomunicira vladara u čije je krstaške namere sumnjao. Uprkos ekskomunikaciji, Fridrih se 1228. godine uputio u Šesti krstaški rat. Zbog teške političke situacije i unutrašnjih sukoba sultan Malik Al-Kamil, sinovac slavnog Saladina, odlučio se da pregovara sa Fridrihom. Pregovori su okončani predajom Jerusalima u hrišćanske ruke i sklapanjem desetogodišnjeg primirja. Tako je unuk slavnog krstaša, Fridriha Prvog Barbarose, uspeo u onom što njegovom dedi nije pošlo za rukom. Ironično, najsvetiji grad hrišćanstva se našao pod papskom ekskomunikacijom zbog Fridrihovog prisustva koji je tamo krunisan za kralja Jerusalima.
Po povratku iz Svete zemlje 1229. godine Fridrih je naredne dve decenije proveo ratujući protiv papstava, njegovih saveznika, pobunjenih sinova i italijanskih gradova. Fridrih Drugi je preminuo od posledica dizenterije 13. decembra 1250. godine, kao cistercitski monah u mestu Kastel Fjorentino (danas Toremađore) u Apuliji. Danas telo Fridriha Drugog počiva u katedrali u Palermu.
Zbog širine duha, sposobnosti i posebne ličnosti savremenici su ga nazivali stupor mundi, čudo sveta. Na Siciliji su se ukrštali uticaji vizantijske, arapske, normanske i italijanske kulture i u takvoj sredini je Fridrih formirao svoje kosmopolitske stavove. Iako hrišćanin, Fridrih nije bio ograničen krutim moralnim normama perioda u kome je živeo. Pored četiri braka imao je i ljubavnice, od kojih je najpoznatija bila Bjanka Lančija, za koju se tvrdi da je bila njegova jedina prava ljubav. Fridrih je pokazivao divljenje ka islamskoj kulturi i nauci. Prisustvo muslimana na njegovom dvoru, u administrativnom aparatu i vojsci, nailazilo je na osudu većine njegovih savremenika. Zbog navodnih paganskih tendencija Dante ga je stavio u šesti krug Pakla, među jeretike.
Fridrih Drugi je još za života ušlo u legendu. Veličina njegovog duha i intelekta najavile su početak nove epohe evropske istorije, renesanse, kojoj je Fridrih prethodio čitavo stoleće.
Nebojša Kartalija