Nakon 28 godina novi roman Predraga Markovića

"Zavodnik ništavila" je zamišljen i delom napisan tokom 1990. i 1991. godine kada su u nastavcima prva poglavlja objavljena u časopisu "Književnost".

Na književnom nivou, roman je, kako navodi izadavač, predstavljao "nastavak-odgovor" na priču "Ruska crkva" iz knjige pripovedaka "Otmenost duše", a na društvenom "metaforični odgovor na građanski rat i raspad Jugoslavije".

U narednim godinama, Marković je odlučio da ne piše, jer se posvetio uređivanju, izdavanju i promociji tuđih knjiga u okviru kuće "Stubovi kulture" (1993-2013) i društvenom angažmanu (1999-2007 i 2010-2013) kada je bio na poziciji predsednika Narodne skupštine, ministra kulture i informacionog društva i šefa parlamentarne misije u Skupštini Crnomorskih zemalja.

Romanu "Zavodnik ništavila" vraća se po povlačenju iz javnog života.

Ispričan u ženskom licu, u 33 poglavlja, "Zavodnik ništavila" je na osnovnom nivou opora, apokrifna biografija Vere Klusov (1948-1987), laborantkinje u Državnom zavodu za uzgoj eksperimentalnih životinja u Pripjatu kraj Černobila.

Na drugom nivou, njeno iskustvo incesta, skrivano srpsko poreklo i učešće u podzemnom intelektualnom životu Moskve sedme i osme decenije, sklapaju fantazmagorični mozaik, metaforu nezvanične istorije Rusije 20. veka.

Vezivno tkivo u pripovedanju, ali i u simboličko-značenjskoj ravni jeste "istorija" tri veka srpskih seoba u Rusiju i ruskih seoba u Srbiju, mala istorija emigracije i srpskih i ruskih podela.

U neobičnom lavirintu na jednom mestu ukrštaju se sudbine Mihaila Bulgakova i Maksima Gorkog, kneza Arsena Karađorđevića i Varlaama Šalamova, francuskih ekspresionista i Danila Harmsa.

"Istorija Jonskih ostrva i srpskih dobrovoljaca u Rusiji, glad u Ukrajini, novosadska očna klinika, atentat na ruskog cara, zaumna poezija, scene greha, bezimeni junaci ilegalnog izdavaštva, samizdata i bezimeni doušnici, laboratorijski kavezi i manastirski kompleksi pomešani su u grotesknoj slici ''o ljudima i miševima''", ističe izdavač.