Nema starosne penzije bez minimalno 15 godina staža
Bivši zaposleni koji nisu uspeli da u radnoj knjižici skupe najmanje 15 godina radnog staža, i isto toliko uplaćenog penzijskog, a imaju više od 65 godina života, ne mogu dobiti penziju.
To pak znači da ni oni koji imaju 14 i po godina penzijskog staža, a navršili su 65 godina ni na koji način naknadno ne mogu uplatiti pola godine penzijskog staža koji im nedostaje da bi zadovoljili osnovni kriterijum za penzionisanje o minimumu od 15 godina penzijskog staža.
U Fondu PIO objašnjavaju da je Zakonom o PIO propisano da osiguranik stiče pravo na starosnu penziju kada navrši 65 godina života i najmanje 15 godina staža osiguranja. Zbog sukcesivnog pomeranja uslova za žene, u ovoj godini one stiču pravo na starosnu penziju s navršene 62 godine života i opet najmanje 15 godina penzijskog staža. U staž osiguranja računa se vreme koje je osiguranik proveo na radu po osnovu kojeg je bio obavezno osiguran i za koje je uplaćen doprinos za PIO.
Posle navršenih 65 godina svojstvo osiguranika se može steći samo uključivanjem u obavezno osiguranje, ali nikako se ne može nedostatak godina penzijskog staža nadoknaditi samostalnom uplatom. Zakon o PIO omogućava osobama koje nisu uključene u obavezno osiguranje da same uplaćuju doprinos za PIO po osnovici koju izberu, ali to važi ukoliko imaju manje od 65 godina. Posle tih godina, koje su jedan od uslova za starosnu penziju, osiguranici nemaju nikakvu mogućnost da samostalno uplate nedostajući doprinos za PIO, pa makar im falilo nekoliko meseci. Onima koji u trenutku penzionisanja nemaju najmanje 15 godina penzijskog staža, manje od toga ništa ne znači i nigde se ne računa.
Zbog toga svi osiguranici mlađi od 65 godina na vreme moraju voditi računa o tome da ispune i drugi veoma bitan uslov za sticanje prava na starosnu penziju. Moraju znati da im same godine života ništa neće značiti ukoliko nisu ispunile drugi uslov u pogledu penzijskog staža i da nema naknadne uplate da bi „dobacili” do 15 godina staža.
LJ. M.