NA DANAŠNJI DAN KRUNISAN CAR DUŠAN SILNI Evo ko ga je prokleo i otkud mu TAJ NADIMAK
Stefan Uroš IV Dušan Nemanjić bio je pretposlednji srpski kralj i car iz dinastije Nemanjića. Na današnji dan, 8. septembra 1331. godine na državnom saboru u Svrčinu (Kosovo) arhiepiskop Danilo Drugi krunisao je 23-godišnjeg Dušana Stefana Nemanjića za kralja srpskih i pomorskih zemalja.
Imao je titulu kralja od 1331. do 1346. godine, a zatim je postao i prvi krunisani car srpske države, kada ga je na Vaskrs 16. aprila 1346. godine krunisao prvi srpski patrijarh Joanikije II. Dušan je vladao nad novonastalim Srpskim carstvom više od 9 godina do svoje smrti 20. decembra 1355. godine.
Car Dušan je opisan kao energičan vladar, jakog karaktera i temperamenta, zato se često u izvorima i literaturi javlja i pod imenom „Dušan Silni”.
Kada je kralj Milutin umro, posle nekoliko meseci borbe za vlast — na srpski presto došao je kralj Stefan Uroš Treći, Dušanov otac. Krunisan je za kralja 6. januara 1322. godine, a istovremeno Dušan je krunisan za naslednika prestola, mladog kralja. Kada je napunio četrnaest godina, verovatno 1326. godine Dušanu je dodeljena na upravu Zeta.
Mladi kralj Dušan je vodio i vojsku Nemanjića 1328/1329. godine koja je porazila bosanskog bana Stefana II (IV) Kotromanića.
Posle razmimoilaženja s ocem, uz podršku vlastele koja je želela veće osvajačke pohode, Dušan se pobunio protiv oca — svrgnuo ga sa vlasti u avgustu 1331. godine, i potom utamničio. Dušan je krunisan za kralja 8. septembar 1331. godine u dvoru Svrčin. Stefan Uroš III Dečanski je umro u tamnici, ali razlog smrti nikada nije bio u potpunosti otkriven. Postoji nekoliko teorija o tome: neki izvori tvrde da je Dečanski umro prirodnom smrću, dok drugi nagoveštavaju na to da je Dušan naredio da se Dečanski ubije — što bi mogao da bude jedan od razloga zašto Dušan nije proglašen za svetitelja.
U toku vladavine, Dušan će osvojiti mnoga područja i gradove. Učestvovao je tokom prvog vizantijskog građanskog rata na strani Jovana Kantakuzina, takođe je i tada proširio svoje teritorije. U vreme tih uspešnih osvajanja Dušan se krunisao cara u Skoplju, na Uskrs 16. aprila 1346. godine. Njegova carska titula bila je car Srba i Grka.
Godine 1349. objavio je čuveni „Dušanov zakonik”, a pisan je na srpskoslovenskom jeziku.
Dušanova carska kruna se danas nalazi u Cetinjskom manastiru, u Crnoj Gori. Car Dušan je takođe poznat po tome što je sagradio Manastir Svetih arhangela kod Prizrena, gde je i bio sahranjen sve do 1927. godine, kada je njegovo telo preneto u Crkvi Svetog Marka u Beogradu. Završio je takođe i zadužbinu svog oca Manastir Visoki Dečani.
Dušan Nemanjić važi za najuspešnijeg srpskog srednjovekovnog vladara, kao i za jednog od najistaknutijih vladara srpskih narodnosti uopšte. Bio je hrabar, smeo, ambiciozan i istrajan do kraja u svojim namerama, ali je rana smrt u 47. godini života stavila tačku na njegove planove. U Srbiji nosi status nacionalnog heroja i neustrašivog, inteligentnog vojskovođe. Dušan se smatra za heroja među današnjim Srbima i uživa njihovo veliko poštovanje.
Legenda o prokletstvu Nemanjića potekla je od priča da je car Dušan ubio svog oca , koji je prokleo njegove potomke. Carstvo je posle Dušana krenulo da slabi, a kraj je označila Kosovska bitka, u kojoj je poginuo knez Lazar, a Srbija, kao vazalna kneževina, potpala pod vlast Osmanlijskog carstva.
