U Budvi premijera „Krvave svadbe” SNP-a i Budva grad teatra
Predstava “Krvave svadbe”, F.G.Lorke, u režiji Igora Vuka Torbice, rađena u koprodukciji Srpskog narodnog pozorišta i crnogorskog festivala Budva grad teatar, večeras će premijerno biti izvedena u Budvi, na otvorenom prostoru između crkava.
U predstavi igraju crnogorski i glumci SNP -a: Varja Đukić (Majka), Milica Grujičić (Verenica), Ivana Mrvaljević (Tašta), Pavle Popović (Leonardo), Branka Stanić (Leonardova žena), Vukašin Ranđelović (Verenik), Miroslav Fabri (Otac), Draginja Voganjac (Suseda i prosjakinja, Smrt), Maja Stojanović (Služavka), Dušan Vukašinović (Prvi drvoseča), Filip Đuretić (Drugi drvoseča), i Nenad Pećinar (Mesec).
Glumci su probe “Krvavih svadbi” imali u SNP-u, počev od 3. jula, a prvih dana avgusta rad na ovoj predstavi nastavljenj je u Budvi. Večeras ih očekuje premijera, u okviru ovogodišenjeg 32. Grada teatra Budve, koji se održava pod motom „Kad se pojavi Mesec…”, upravo iz Lorkine drame “Krvave svadbe”. Premijerom ove predstave u oktobru u Novom Sadu, biće otvorena nova dramska sezona u SNP-u.
Čuveni španski pesnik Lorka je, pored poezije po kojoj je i postao slavan, pisao i prozu, a bavio se i dramskim stvaralaštvom od 1921. “Njegova elementarna dramaturgija nadahnuta je sukobima između osećanja ljudske prirode i konvencija morala. Španski folklor, lirski elementi, surealistički opisi, pantomimska igra komedije del-arte i lutkarskog pozorišta prožimaju njegovo dramsko delo.”
Tih motiva ima i u “Krvavim svadbama”, koje podsećaju na surovost običaja o ugovorenim brakovima, osvetama i tragedijama koje desetkuju porodice. Kao veliki pesnik, Lorka o tome neminovno govori jezikom poezije, iako drama nije u stihu, i reditelj ove predstave Igor Vuk Torbica ukazuje da „Lorka nije pisac čvrstog dramskog sklopa, ali je pisac nečeg drugog: poetskog iskaza, koji traži neku transcendenciju, u ritmu jezika, odnosu prema temi”. Zbog toga se reditelj Torbica i odlučio na, kako kaže, “jednu vrstu potpuno drugačijeg putovanja kroz teatarski događaj”, prepuštajući se nekoj vrsti emocije i “nošenja” kroz scene. Zvuk u tome ima veliku ulogu, i muzika koja se izvodi uživo na sceni, te Igor Vuk Torbica “Krvave svadbe” naziva zapravo koncertom, a ne predstavom.
U takvoj situaciji glumci imaju posebno mesto i mnoštvo zadataka koje moraju da ispune u tom novom scenskom konceptu, a istovremeno da jasno iznesu snažne Lorkine likove, poput Majke, koju glumica Varja Đukić opisuje i kao onu koja drži kuću, “koja je opustošena jednim užasom društvenog, gotovo plemenskog nameta odgovornosti za vlasništvo, za posedovanje, pripadanje krvi, naciji, porodici”, a to je imperativ koji ženu uništava.
Sve to uništava Majku, ali i Verenicu, koju, po rečima Milice Grujičić koja je tumači, vode emocije, čista ljubav, ali nesrećna, “jer ne može da bude sa čovekom koga voli, i zbog okolnosti i zbog društva i zbog svega, roditelja, ugovora..” Scenograf ove predstave je Branko Hojnik, kostimograf je Jelisaveta Tatić Čuturilo, a kompozitor je Vladimir Pejković, dok je dizajn svetla radila Milica Stojšić.
N. Pejčić